Κυματοθραύστης | Σίλια Κατραλή Μινωτάκη

                                                 
Τώρα αποκρυπτογραφώ την τυχαιότητα μιας αστραπής
ψάχνοντας τρόπους να σε κάνω να με ερωτευτείς.

Μπορώ να σε πάρω μαζί μου σε ένα λούνα παρκ
και να φιλιόμαστε ασταματητα πάνω στη ψηλότερη ρόδα.
Ή να σε φέρω σε μία συναυλία.
Να τραγουδάμε αγκαλιασμένοι χορεύοντας ρυθμικά μέσα σε νότες.
Έτσι θα πρεπε να ζούνε οι άνθρωποι.

Μπορώ ακόμη να σου δείξω τι συμβαίνει κάτω απ το νερό.
Εκεί βρίσκονται άλλωστε τα πιο σημαντικά μυστήρια του σύμπαντος.
Και να κρατάω την ανάσα μου μέχρι το επόμενο φιλί σου.

Θα μπορούσα να σε πάρω μαζί μου σε μία άλλη ήπειρο
όπου όλες οι πολυκατοικίες είναι κόκκινες και μπλε.
Αυτό νομίζω είναι που πρέπει να κάνει κάποτε κανείς.
- να βρίσκει κάποιον φεύγοντας και να τον παίρνει μαζί του.

Και πως το έχω φανταστεί•
Σα να ‘σαι εσυ κυματοθραύστης κι εγώ το κύμα που σκάει πάνω σου.
Και δίπλα μας να πετάνε κόκκινα μπαλόνια.
Σαν δυναμίτες που υπόσχονται ναυάγια.
Σαν ξωτικά που το φεγγάρι τα φωτίζει για να υπάρχουνε.
Τυχαία. Όπως ακριβώς ανταλλάσσονται τα πρώτα βλέμματα.
Κι ενώνονται σαν ζωντανή μουσική.
Κι εκεί καταλαβαίνεις πως τα σπουδαιότερα φεγγάρια της ζωής μας είναι μάτια.
Κι εκεί καταλαβαίνεις πως ο χρόνος μίας αστραπής αρκεί
για να μάθει ένας άνθρωπος όσα χρειάζεται για έναν άλλον.
Όλα τα υπόλοιπα είναι ντεκόρ.

Και θα θελα να κάνω κάποια βαρυσήμαντη δηλώση κάθε φορά που χαμογελάς.
Γιατί έτσι μόνο αποκτά νόημα η ανασφάλεια.

Και να σου λέω ένα σωρό πολύχρωμες βλακείες κι εσυ να συμφωνείς.
Και να σ’ αρέσει που μ’ αρέσει.
Και να σε ρωτάω τι εννοείς κι εσυ να μου εξηγείς
-ανεξάρτητα αν μ’ αρέσει ή όχι η εξήγηση που δίνεις.
Ό,τι καταλαβαίνουμε είναι για καλό.

Και τα φιλιά μας να μοιάζουν με πάρτυ γενεθλίων που λαμβάνουν χώρα ίδιες μέρες σε γειτονικά σπίτια.
Και σα γείτονες εμείς να μιλάμε για το χρόνο που χωρίζει τα σπίτια μας
σα να ‘ναι κάτι που αντέχει να ακουστεί.
Όσο μπορούμε, με χαμηλό φωτισμό, καθώς κατακτάμε τον κόσμο ή έστω ο ένας τον άλλον.

Και να σου γράφω ποιήματα κι εσυ να κάνεις πως δε με πιστεύεις.
Και θα θελα να ζητήσω μια συγνώμη που αδυνατώ να νοιώσω μικρά τα πράγματα.
Πάντα πλησιάζω τα μυστήρια με μια παρόρμηση και μια υπερβολή.
Μα μόνο έτσι μπορώ.
Στην πραγματικότητα σα νύχτες πρεμιέρας.
Ετσι αρχίζουν όλα τώρα που το σκέφτομαι.
Κι έτσι τελειώνουν.