Κάποτε | Νάντια Δενελάβα

Κάποτε

συμπαθούσα τις μικρές πάνινες τσάντες, έχω κρατήσει

μία που όταν την

ανοίγεις βρίσκεις μέσα

αναπτηράκια Hondos Center μαύρα

Δεν ξέρω καν να εισπνέω και να εκπνέω τον

καπνό

Κι όμως τα αναπτηράκια εκεί, για Άλλους, μη τύχει και

λείψει κάποιο

Όπως τα βιβλία, που χαρίστηκαν με υπογραφή και αφιέρωση

δική Μου

πάντα δική μου και πάντα το βιβλίο μου -

όχι άλλο ίδιο

Φύγαν έτσι κάποια βιβλία

Αποχωρίστηκα μια Καραπάνου -Rien ne va plus-κι όμως η μπίλια

γυρνά ακόμη,

τη κυρία Κούλα του Κουμανταρέα, αλληλογραφία Καββαδία-

Καραγάτση, τη Φρίντα

Ούτε και πολυσκέφτηκα τι απέγιναν -τα διάβασαν, τα πέταξαν

(Άραγε) ;

Πήγαινα μετά και τα αγόραζα ξανά, να τα έχω, δε μπορούσα και

να τα στερηθώ

Σήμερα, σηκώθηκα πήγα στη βιβλιόθηκη, εντόπισα τα

"σταμπαρισμένα " βιβλία - δώρα, ένα- ένα

Τα μέτρησα,όλα εκεί

Άνοιξα τη πάνινη τσάντα, αναπτηράκι και βιβλίο

(βιβλίο και αναπτηράκι)

Μέσα σε ελάχιστα λεπτά

μια τόση δα σπίθα αρκεί

Αύριο θα ξεκινήσω το κάπνισμα.

ΥΓ-Μετά τα τριάντα δύσκολα αλλάζεις συνήθειες, λένε