"Το θέλει ο άνθρωπος να μιλά και να ξαλαφρώνει" | Κατερίνα Καλαμπάκα

Ο Ηλίας Βενέζης (πραγματικό όνομα: Ηλίας Μέλλος) γεννήθηκε στο Αϊβαλί και πέθανε σαν σήμερα στην Αθήνα το 1973. Πολυαναγνωρισμένος κι αγαπητός συγγραφέας όλων των λογοτεχνικών ειδών. Έγραψε με επιτυχία μυθιστόρημα, διήγημα, οδοιπορικό, μελέτη, βιογραφία μέχρι και θεατρικό έργο. Ακόμη, υπήρξε διοικητικός υπάλληλος σε εθνικό ραδιόφωνο και κινηματογράφο. Χωρίς υπερβολή, είχε καλύψει όλο το φάσμα της Τέχνης.

Μέλος της Ακαδημίας των Αθηνών και τιμημένος με το Α' κρατικό βραβείο και τον Έπαινο της Ακαδημίας για το μυθιστόρημα "Γαλήνη". Έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό με το μυθιστόρημα "Το νούμερο 31328" , το οποίο δημοσιεύτηκε σε συνέχειες στην εφημερίδα "Καμπάνα" του Στράτη Μυριβήλη.

Αφηγείται με φράσεις στεγνές και ασθμαίνουσες τις περιπέτειες του, όταν, παιδί σχεδόν, τον εκτόπισαν οι Τούρκοι του Κεμάλ με τα σώματα αιχμαλώτων, μαζί με άλλους Ρωμιούς της περιοχής της Κυδωνίας, απ’ όπου καταγόταν. Τα επεισόδια σε αναστατώνουν, σε αφήνουν δίχως ανάσα και σου στερούν τη δυνατότητα να προσέξεις τις αδυναμίες ύφους. Η έκθεση είναι ωμή, κοφτή, κάποτε αδέξια. Στην επανέκδοση του βιβλίου ο Βενέζης φρόντισε περισσότερο το ύφος δίχως όμως να θίξει τα βασικά χαρακτηριστικά του. 

Συνδέθηκε με μια δραματική στιγμή του ελληνισμού: με τη συμφορά της Μικράς Ασίας, που σήμανε το τέλος της Μεγάλης Ιδέας και την είσοδο σε μια νέα εποχή. Οπότε από την άλλη πλευρά δεν είναι ορθολογικό να τον εντάσσουμε στη γενιά του '30, η οποία πίστευε στο όνειρο της Μεγάλης Ιδέας. Προέρχεται από μία “Αιολική” εποχή όπως: Μυριβήλης, Δούκας, Κόντογλου, Πολίτης κι έτσι ολοκληρώνουν την “Αιολική Σχολή” στην Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας. Η Αιολική Σχολή θεωρείται παρακλάδι της γενιάς του '30, αλλά λογοτεχνικά δεν βρίσκουμε αρκετές ομοιότητες. Είναι οι λογοτέχνες που κατάγονται από τη Μικρά Ασία και έχουν ως κοινό βίωμα τον ξεριζωμό του ελληνικού πληθυσμού της Μικράς Ασίας το 1922 και σύμφωνα μ' αυτό αυτοβιογραφούν ή πετυχαίνουν στα μυθιστορήματα τους την αληθοφάνεια με αποτελέσμα την καθήλωση του αναγνώστη και τη διαχρονικότητα του έργου.