Να μας βρουν μαζί όλες οι ανατολές του ήλιου | Πράξια Αρέστη

Να ξυπνάμε κάθε πρωί μαζί από δω και πέρα. Αυτή την εύχη έβαλα ψες όταν είδα ένα πεφταστέρι. Και περίμενα αρκετή ώρα με το βλέμμα καρφωμένο στο νυχτερινό ουρανό μέχρι να δω ένα αστέρι να πέφτει κι ας κρύωνε το σωματάκι μου.

Μην τρομάζεις, δεν προσπαθώ να σου κάνω μάγια ούτε να σε φυλακίσω στη ζωή μου. Θέλω να θέλεις να ξυπνάς μαζί μου κάθε πρωί και να είμαι η πρώτη εικόνα που θα βλέπεις, καθώς θα τρυπώνουν διακριτικά από το σχεδόν κλειστό παντζούρι, οι πρώτες ακτίδες του ήλιου στο δωμάτιο.

Εγώ αυτό θέλω να ξέρεις. Όπου κι αν είσαι, όπου κι αν είμαι, το ξημέρωμα να μας βρίσκει μαζί. Όπως κι αν περνάς τη μέρα σου, με όποιους κι αν είσαι, θέλω το τέλος της να είναι μαζί μου. Θέλω αυτό το λίγο χρόνο να σε έχω ανάμεσα στα πόδια μου πριν κοιμηθώ.

Θέλω και την πρωινή μυρωδιά σου, καθώς ο ήλιος θ' ανατέλλει πίσω από το βουνό και θα φωτίζει κομμάτια του δροσερού σώματός σου. Κάθε ανατολή του ηλιού και κάθε αρχή να μας βρίσκει μαζί. Να βρίσκουν τα πόδια μου, τα δικά σου κάτω από το σεντόνι για να κάνουν παιχνίδι και να τρίβομαι πάνω σου σαν γάτα που ζητάει απεγνωσμένα χάδια και σημασία. Να σε προκαλώ και να με καθηλώνεις με βία και να διερωτάμαι έτσι που το ζεστό φως θα λάμπει στα σκοτεινά σου μάτια, πώς γίνεται να είσαι άγγελος και δαίμονας μαζί. Να διερωτάμαι αν υπάρχει πιο πολύ απ' αυτό που σ' αγαπώ.

Γιατί αγαπώ και το πρωί σου και το βράδυ σου και το φως και το σκοτάδι σου και τη δύση και την ανατολή σου...