Σε εσάς μιλάω.
Που σβήσατε τα όνειρα,
Και ζητήσατε την αλήθεια.
Που σκοτώσατε όλους τους μονόκερους,
Από τα παραμύθια.
Που θέλετε να φοράμε γραβάτες,
Αντί για πανοπλίες.
Που είπατε σε όλα τα παιδιά,
Πως πρέπει να μεγαλώσουν.
Που αναλύσατε τις στιγμές,
Όλων των ερώτων.
Που με τα ρούχα κοιμάστε,
Όλα τα βράδια.
Που στη θάλασσα πετάξατε,
Του φοίνικα τη στάχτη.
Που γκρεμίσατε τις ουτοπίες,
Για να χτίσετε γραφεία.
Που αντί να σώσετε την πριγκίπισσα,
Ταΐσατε το δράκο.
Που πήρατε το κόκκινο,
Από την ανατολή του ήλιου.
Που φωνάζατε για τη λογική,
Ενώ αγκαλιάζατε την τρέλα.
Που κάθε πρωί ξυπνάτε,
Ανάμεσα σε μαξιλάρια.
Που αγοράζετε εφημερίδες,
Και καίτε τα βιβλία.
Που βολευτήκατε στο “πρέπει”,
Ενώ ζητούσατε το “θέλω”.
Σε εσάς μιλάω.
Και φοβάμαι μη σας μοιάσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου