Αυτό Το Μαύρο Σύννεφο | Βάγια Μπαλή

Αυτό το παρελκόμενο

φοβάμαι πάντοτε,

αυτό που μπαίνει μέσα

στη ζωή και στη μηδενίζει,

αυτό το «αλλά» που τρυπώνει

στις προτάσεις

και στοιχίζει στην ευτυχία

το «ευ» της.

Αυτό το μαύρο σημαδάκι 

που βουτά σε άσπρο

με ελεύθερη πτώση,

χωρίς εκπτώσεις,

σου κλέβει το αγνό σου,

μπαίνει μες στο δικό σου,

το μετατρέπει σε εγωισμό,

σε πόνο και σε αφορίζει

από το τέλειο, απ’ την ευδαιμονία.

Σε τρικυμία μέσα σε ρίχνει,

χωρίς να ξέρεις μπάνιο

και το «υπάρχω», που λες,

φοράει ερωτηματικό, βιαστικό,

αλλιώτικο από τα συνηθισμένα

και κουβαλάει στεναγμό

σ’ όλα τα ωραία.

Αυτό το μαύρο σύννεφο,

σε έναν καθαρό ουρανό, τρέμω.

Αυτήν την δεύτερη σκέψη σου

όταν με κοιτάζεις στα μάτια

και το χαμόγελό σου

σαν να σκαλώνει σε κάποιο αόρατο καρφί,

σε κάποιο γάντζο δυσπιστίας...