Kαλοκαιρινές μπόρες | Βαγγέλης Μάγειρος

Ανάσα μελαγχολική του καλοκαιριού η μπόρα.
Βλέπεις απ’ το παράθυρο, του νερού το πέπλο,
Με μανία να χτυπά στον ακάλυπτο κάτω,
Το τσιμέντο.
Τέντες από σκουριά φθαρμένες,
Με χρώμα πράσινο, ξεφτισμένο.
Σαν όνειρα παλιά,
Σε έγχρωμες ουτοπίες χτισμένα.
Κοπέλες με σκέψεις για έρωτες παλιούς,
Σε ετοιμόρροπα μπαλκόνια ξεχασμένες.
Ψάχνεις τον ήλιο σε σύννεφα μαυρισμένα,
Όταν μικρά παιδιά κυνηγάνε περιστέρια.
Τα φώτα στα παράθυρα αναμμένα.
Φανερώνουν ένοχα μυστικά,
Κρυμμένα.
Με γάτες μοιάζουμε,
Που ουρλιάζουνε τις νύχτες.
Από ανθρώπους κρύβονται.
Γυρεύουν…;