Τα Άσκημα Πρόσωπα | Μαριλένα Κολλάρου

Φέρει κάτι όμορφο η ασκήμια 

μια διπλή ανάγνωση.

Επιβάλλει βαθύτερα βλέμματα 

κι αμηχανία.

Τα άσκημα πρόσωπα, με το μέτωπο να αντανακλά το πάτωμα 

κρύβουν ζευγάρια μάτια

έτοιμα να αγαπήσουν από το πρώτο κοίταγμα.

Τα άσχημα πρόσωπα, κρύβουν παλάμες ζεστές

συνήθως αχρησιμοποίητες,

μη αλλοιωμένες σε χρήσεις άσκοπες.

Ακμές και μυωπίες, μα κυρίως όνειρα 

αγιάτρευτα.

Μύτες ικανές να κρατήσουν το παλτό σου

καθώς θα αχνίζει ο καφές που παρήγγειλες.

Χείλη μονίμως σκασμένα, 

άκομψα δαγκωμένα από δικά τους δόντια•

αποτυπώνουν τις ντροπές

και την επίγνωση της κακής φτιαξιάς.

Σώματα καχεκτικά, λεκάνες υπερφορτωμένες

ρούχα χθεσινά 

τα άσχημα πρόσωπα 

ασχημαίνουν όσο κοιτάς πιο κάτω,

ομορφαίνουν σαν κοιτάξεις βαθύτερα.

Πίσω από 'κεινα

- μην επιδιώξεις να αφαιρέσεις το δέρμα 

μονάχα πιο άσκημα θα τα βρεις -

πίσω από το σκιασμένο παρόν

εγκυμονούν ένα παρελθόν 

πιο κακομούτσουνο

της μορφής τους.

Φθόνοι μητρικοί, εγκλήματα πατρικά 

σώματα καταπατημένα

παιδικά γέλια βιασμένα και

το δωμάτιο ποτέ ροζ ή μπλε.

Το δωμάτιο βαμμένο με φρέσκο αίμα.

Μαθήματα ανώδυνου τοκετού: 

Αγάπησε τα άσχημα πρόσωπα,

φύλαγε στις τσέπες λίγα χαρτομάντηλα 

μήπως σε αγαπήσουν πίσω 

κι ανοιχτούν. 

Η ζωή φορούσε άσχημο πρόσωπο

κατά το πέρασμα της. 

Εισπνεύστε τη χαλάρωση του μοιράσματος

εκπνεύστε τα χρόνια που πέρασαν.

Τα άσκημα πρόσωπα δεν αγαπούν φανερά,

συνήθως σκυφτά

κουβαλούν τον φθόνο

κι η αγάπη πάντοτε κρινόταν 

στο αγέρωχο βλέμμα, στις γυμνασμένες πλάτες.

Διπλές αναγνώσεις οι λέξεις 

αποφθέγματα τα βλέμματα.

Τα άσκημα πρόσωπα ομορφαίνουν

απότομα,

σαν αγαπήσουν.

Ασκημαίνουν σαν ουρανός που συννέφιασε

σαν αγαπηθούν όμως,

δύσπιστα αναπνέουν

τείνουν να πεθάνουν.

Συνεπαρμένα στην δυσανεξία τόσων χρόνων,
"ποιος θα αγαπήσει τέτοιο πρόσωπο;" 

το καθρεφτάκι της κοινωνίας ρωτούν.

Αναγνώσκουν στη μορφή τους λόγους 

να κοιμούνται μονάχοι,

να δειπνούν απέναντι απο την τηλεόραση...