Η ιστορία της Λαίδης Οθέλλος | Ηλίας Λάγιος

Τώρα πρέπει να φύγεις.

Μην κλαίς. Πρέπει να φύγεις.

Και να ελπίζεις. Θα ξανασυναντηθείτε.

Θα γίνει. Το υπόσχομαι. Θα γίνει.

Πότε; Πότε θα γίνει;

Τότε. Εις το τέλος των αιώνων.

Εις το τέλος των αιώνων.

Θα βρεθείτε μαζί ενα βράδυ και

θα περπατήσετε στους νυκτωμένους

δρόμους της πολιτείας κάτω απ’ τη βροχή,

η ζακέτα του απαλά ρηγμένη στους ώμους σου

θα περπατήσετε αγκαζέ και η φωνή του

να σου ψιθυρίζει, θα σ’ αγαπώ για πάντα.

Θα ξαναβρεθείτε. Εις το τέλος των αιώνων.

Παρηγορήσου. Όμως τώρα

πρέπει να φύγεις.

Άνοιξε την πόρτα. Μην κοιτάξεις

πίσω. Μην κοιτάξεις.

Τέσσερα μέτρα επι πέντε μέτρα.

Ο χώρος του δράματος.

Αποχαιρέτησε τον χώρο του δράματος.

Δεν πρέπει να κοιτάξεις πίσω σου.

Αποχαιρέτησε σιωπηλά. Άνοιξε

την πόρτα.

Παρηγορήσου. Θα ξαναβρεθείτε.

Σκλάβοι του Χρόνου, θα ξαναβρεθείτε.

Εδώ. Εις το τέλος των αιώνων.

Καληνύχτα.