Προσωπικό | Ανδρέας Παπάζογλου

Αλήθεια δε θυμάμαι
Τι ώρα ορίσαμε 
Ν' ανάψουμε τον ήλιο
Κι αλήθεια δε θυμάμαι
Άμα με νοιάζει τελικά

Κοίτα
Τα βράδια που χαϊδεύομαι
Ολομόναχος
Είναι δικά μου
Φορτίο άθραυστο 
Εμπιστευτικό και κατεπείγον
Πάντα παραδομένο εγκαίρως
Πάντα κακό
Προσωπικό
Μη και μας βρει ποτέ 
Ένα καλοκαίρι ζωντανούς
Και καλομάθουμε

Κι άμα μιλούσα ερωτικά
Θα 'ταν αλλιώς
Αλλά δεν είναι
Είναι ντροπή
Σκοτάδι είναι
Να χαϊδεύεις με το χέρι σου 
Το χέρι σου σα ξένο
Να τρέμεις 
Την σβησμένη τηλεόραση
Και τ' ανοιχτά παντζούρια
Πάγος πυρπολημένος
Σκυφτός ή ξαπλωμένος
Χνούδι πηχτό πίσω απ' τα μάτια
Το μαξιλάρι λύσσα
Και οι άγριες χαρές κάποιας ζωής
Παλιάς
Πολύ παλιάς
Να ψυχορραγούν 
Ψελλίζοντας γλυκόλογα
Μέσα από το σιφώνι του μπιντέ
Αδέσποτοι πλανήτες κατινάρες
Αράζουν τις κωλάρες τους 
Στη στέγη και σχολιάζουν 
Πράματα διάφορα αδιάφορα
Τους φουσκωτούς δακτύλιους 
Της διπλανής
Το βρώμικο νεφέλωμα 
Του απέναντι
Ή τον καινούργιο δορυφόρο
Της από πάνω
Χτυπάω τους τοίχους 
Να ξεκουμπιστούνε
Θα μου ρημάξουνε το σπίτι
Αλλά δεν ξεκουμπίζονται
Και το ταβάνι ξεχειλώνει
Μήνα το μήνα
Χρόνο τον χρόνο
Να, βλέπεις;
Το ταβάνι πλησιάζει
Το γαμημένο το ταβάνι-
Ο διαχειριστής 
Είπε κάτι για την υγρασία

Αλλά εγώ ξέρω

Κοίτα
Δεν είναι τρέλα
Θάλασσα ήσυχη είναι

Βάρκα από αφρολέξ και λάβδανο
Σ' εβένινα νερά είναι

Βαθιά είναι

Σκοτάδι είναι

Αλήθεια
Όλα καλά
Πάντα καλά

Συνήθιζα 
Να προσπαθώ
Να θυμηθώ
Τι ώρα ορίσαμε
Ν' ανάψουμε τον ήλιο

Τι βλάκας