Το κορίτσι με τη βαλίτσα | Μαριλένα Κολλάρου

Με τα διπλωμένα όνειρα
και τις παιδικές ελπίδες,
ανέμελα χαμένα χρόνια
καταχωνιασμενα
στις πλαϊνές θήκες .
Τα κραγιόν σε νεσεσέρ μικρό,
παραπέρα ληγμένα χαμόγελα
μασκαρες κατά των δακρίων 
και των αγνών βλεμμάτων.

Ρούχα για βραδινές εξόδους
και σπατάλη του σώματος
σε χέρια που σπανίως ερωτεύονται
τις καμπύλες του γέλιου της.
Αφηνόταν κι άφηνε.
Αφηνόταν να μην αγαπιέται,
άφηνε να μην αγαπά
κι όλο γυρνούσε
με μια ματωμένη βαλίτσα στο χέρι
συνάμενη κουνάμενη
και δήθεν απελευθερωμένη
από αιώνια συναισθήματα και τον πρώτο της έρωτα.

Η βαλίτσα λασπωμένη, τα χερούλια σκισμένα.
Μα ποιος άλλαξε ποτέ το σώμα του;
Όσο κι αν το μίσησε απέναντι από τον καθρέφτη, όσο κι αν το έγδαρε πλένοντας σιχαμερά αγγίγματα•
ποιος άλλαξε ποτέ το σώμα;

Μια βαλίτσα περιφερομένη
με παιδικά ρούχα
κι εφηβικές αυτοκτονίες.
Μια βαλίτσα κόκκινη, έναντι του ωχρού προσώπου
και των βαρετών, συνηθισμένων
καστανών μαλλιών της.

Θα πάει μακρυα αυτή η βαλίτσα;
Πότε λήγει η εξαθλίωση;
Πότε γυρνάμε σπίτι
και ξεφορτωνόμαστε τα πρόστυχα ρούχα
που βρομοκοπούν τσιγαρίλα κι απόσταση;
Πότε γινόμαστε ξανα ο εαυτός μας
και ταξιδεύουμε
έτσι όπως είμαστε,
με τα όνειρα φορεμένα
και τα χείλη άβαφα, φιλημένα, αγνά;

Πότε, το κορίτσι με τη βαλίτσα 
γίνεται κορίτσι 
γίνεται βαλίτσα 
γίνεται ποίημα 
και διαβάζεται από τα χείλη που λαχταρά;
Πότε παύει να μεγαλώνει και να χάνει τον εαυτό της
σε άσκοπα ταξίδια;
Πότε παραδέχεται ότι έσφαλε 
και γυρίζει πίσω μετανιωμένη,
ξυπόλυτη, εξαθλιωμένη 
άδεια από φιλοδοξίες,
γεμάτη χαμόγελα;

Το κορίτσι με τη βαλίτσα,
διπλώθηκε σαν ρουχο 
και δεν ξαναφορέθηκε
από το σώμα που αγάπησε. Η εποχή της στέρεψε, η μόδα πέρασε...
Φαγώθηκε από τους σκόρους,
τρύπια πετάχτηκε από την επόμενη μόλις γενιά.