Βιβλιωθείτε | Αγαπημένοι Συγγραφείς προτείνουν τα αναγνώσματα του καλοκαιριού

Επιμέλεια : Μαρίνα Καρτελιά.

Ζητήσαμε από αγαπημένους συγγραφείς του Pause να μας προτείνουν βιβλία για το καλοκαίρι. Εκείνοι ανταποκρίθηκαν αμέσως και παρά τις αυξημένες υποχρεώσεις όλων, πρόθυμα ετοίμασαν τις προτάσεις τους τις οποίες και σας παρουσιάζουμε. (Εμείς απλά επισημαίνουμε τα πιο πρόσφατα βιβλία του καθενός).

Τους ευχαριστούμε για την τιμή και καθοδήγηση στα αναγνωστικά μας μονοπάτια. 

Καλό καλοκαίρι συντροφιά με αξιόλογα βιβλία. Καλή δύναμη και καλή συνέχεια στους εκλεκτούς μας

Βίκυ Τσελεπίδου :

Στη ρότα του καλοκαιριού, της εποχής των άκρων, που οξύνει όλες σου τις αισθήσεις και δικαιολογεί επικίνδυνες διαδρομές από τα ύψη στα πιο ερεβώδη βάθη σου, τα δύο αυτά βιβλία μού κράτησαν τα μπόσικα. 

Κάτω από ήλιο καυτό που ρίχνει φως στη μεγαλύτερη από τις αλήθειες ή που σε κάνει, τυφλώνοντάς σε, να κλείνεις τα μάτια μπροστά της, ο Εκκλησιαστής σε απόδοση Θάνου Σαμαρτζή (Δώμα, 2017) έρχεται θαρρείς από πάντα για να μείνει για πάντα στο προσκέφαλο του αναγνώστη του. 

«Κι όλα τα έργα πού 'γιναν κάτω από τον ήλιο τα κοίταξα και είδα: όλα τους ανώφελα, κυνήγι του ανέμου». Η υποψία της αξίας της ύπαρξης μέσα από την ματαιότητά της, μια γεύση ούτε γλυκιά ούτε ακριβώς πικρή, μια γεύση ωστόσο έντονη, οξεία και απροσδιόριστα ερεθιστική, αυτό μου άφησε τούτο το συνταρακτικό ανάγνωσμα.

Και για να ξορκίσω το κακό, ένα βιβλίο με πολύ φως (αλλά και πολύ κρυμμένο σκοτάδι εντός του), εντιμότατο, με γραφή καθαρή, μαγνητική, ρέουσα, ένα βιβλίο βουτηγμένο στο καλοκαίρι και στις ενορμήσεις του, ο Καϊάφας του Νίκου Αδάμ Βουδούρη (Πατάκης, 2016) διαβάζεται και σε διαβάζει νερό, σε καθίζει στη θέση του συνοδηγού και σε ταξιδεύει στα έσω και στα έξω φλεγόμενα τοπία που σημαδεύουν, και κυρίως καθορίζουν, τον προορισμό σου.

Βίκυ Τσελεπίδου, 

Αλεπού, αλεπού, τι ώρα είναι;
Ελενίτ
Εκδόσεις Νεφέλη.

Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος : 

Ντάνιελ Μέντελσον, Μια Οδύσσεια. Ένας πατέρας, ένας γιος, ένα έπος, μετάφραση: Μαργαρίτα Ζαχαριάδου, εκδόσεις Πατάκη

Πατέρες και γιοι από την Νέα Υόρκη στην Ιθάκη

Η Οδύσσεια του Ομήρου, παρά τον τίτλο της, δεν είναι μόνο ένα ποίημα που αφηγείται τον νόστο του Οδυσσέα στην πατρίδα και το σπίτι του. Είναι επίσης, μεταξύ άλλων, και ένα έπος για τους πατέρες και τους γιους: ξεκινάει με τον Τηλέμαχο που αναζητάει τον πατέρα του, και ταυτόχρονα ωριμάζει ο ίδιος περνώντας από την παθητικότητα της παιδικής ηλικίας στην ενήλικη ζωή, και ολοκληρώνεται με την τελική αναγνώριση του Οδυσσέα, από τον δικό του πατέρα αυτή τη φορά, τον Λαέρτη.

Ο Αμερικανός συγγραφέας, κλασικός φιλόλογος και επιφανής κριτικός Ντάνιελ Μέντελσον χρησιμοποιεί το έπος για να μιλήσει για τη δύσκολη, όπως όλες, σχέση του με τον δικό του πατέρα. Με αφορμή ένα σεμινάριο που διδάσκει στους φοιτητές του, το οποίο αποφασίζει αίφνης να παρακολουθήσει και ο πατέρας του, και μια θεματική κρουαζιέρα στη Μεσόγειο, στους τόπους της Οδύσσειας, την οποία θα κάνουν μαζί το επόμενο έτος, ο συγγραφέας γνωρίζει, για πρώτη ίσως φορά, όψεις του ογδόντα ενός ετών πατέρα του που δεν ήξερε μέχρι τότε. 

Με αυτή την αφορμή, γράφει ένα εξαιρετικά ευανάγνωστο βιβλίο που συνυφαίνει αριστοτεχνικά τον σχολιασμό και την ερμηνεία του ομηρικού έπους με το οικογενειακό χρονικό και δείχνει πόσο πολυεπίπεδη και διαχρονική είναι η αφήγηση και η σκέψη του Ομήρου και πόσο δύσκολη, και παρηγορητική ταυτόχρονα, μπορεί να είναι η προσέγγιση πατέρα και γιου.

Χρήστος Χρυσόπουλος, Η γη του θυμού, εκδόσεις Νεφέλη

Τυφλή οργή στην Αθήνα

Υπάρχει ένας θυμός που δεν γνωρίζει την προέλευσή του και δεν έχει αντικείμενο, μια οργή που δεν στρέφεται εναντίον συγκεκριμένου στόχου, ένα μίσος που θολώνει την όραση και το μυαλό και βάφει τα πάντα μ’ ένα θαμπό κόκκινο χρώμα. Ένας διάχυτος θυμός που γίνεται αντιληπτός στα μικρά ξεσπάσματα της καθημερινότητας και, αναπόφευκτα, στις εκκωφαντικές του εκρήξεις. Γι’ αυτό το τυφλό μίσος που καλύπτει την πόλη και τις ζωές μας γράφει ο Χρήστος Χρυσόπουλος στη νουβέλα του Η γη του θυμού.

Κάνοντας χρήση τριών διαφορετικών λογοτεχνικών τρόπων, του θεατρικού διαλόγου, της αφήγησης και του θεωρητικού λόγου, περιγράφει και ανατέμνει την παρουσία του κυρίαρχου αυτού συναισθήματος στον σιδηροδρομικό σταθμό, στους εργασιακούς χώρους, στις συγκρούσεις μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομίας, μεταξύ παιδιών και γονέων στην οικογένεια, στις σχέσεις αντρών και γυναικών, στους δρόμους: Κι έτσι, με κάθε ευκαιρία ο θυμός απλώνεται. Τίποτα δεν μπορεί να τον εκτονώσει. Δεν είναι θυμός που στοχεύει σε κάτι. Δεν είναι θυμός που ελπίζει. Δεν είναι θυμός που ωφελεί. Είναι θυμός τυφλός, παροξυσμικός και δειλός. Δεν είναι αγανάκτηση, αλλά αηδία. Απελπισία. Θυμός που σκοτώνει τον ίδιο τον οργισμένο.

Το εικοσιτετράωρο ενός αναγνώστη, Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος,
Τι κοιτάζει στ' αλήθεια ο ποιητής 

Εκδόσεις Πόλις

Νίκος Δαββέτας:

1.      Σεμπάστιαν Μπάρι: «Μέρες δίχως τέλος» (ΙΚΑΡΟΣ)

Ο Ιούλιος στη γλώσσα των ινδιάνων Σιού, είναι «ο μήνας του Αρσενικού Ελαφιού» και αυτόν τον μήνα σας προτείνω να διαβάσετε το οδοιπορικό δυο περιθωριακών νέων στην Αγρια Δύση έτσι όπως το αναπλάθει ο Ιρλανδός μυθιστοριογράφος Σεμπάστιαν Μπάρυ στο επικής πνοής έργο του «Μέρες δίχως τέλος» (εκδόσεις Ικαρος, μτφ Μαρία Αγγελίδου) Οι «μέρες» του Σεμπάστιαν τα έχουν όλα: έρωτες, σφαγές, εμφύλιους, φιλίες, προδοσίες, το κυριότερο όμως είναι ότι «κυλάνε». 

Η εξαιρετική χρήση της γλώσσας και ο καταιγιστικός ρυθμός της αφήγησης, δεν σου αφήνουν περιθώρια …επανάπαυσης.

2.      Χαβιέρ Θέρκας: «Ο απατεώνας» (ΠΑΤΑΚΗΣ)

Το μυθιστόρημα του «Στρατιώτες της Σαλαμίνας» καθιέρωσαν τον Χαβιέρ Θέρκας ως συγγραφέα που προβάλλει το αναθεωρητικό κύμα της Ιστορίας. «Ο Απατεώνας» που μόλις κυκλοφόρησε (εκδόσεις Πατάκη, μτφ Γεωργία Ζακοπούλου) επανέρχεται στην αθέατη πλευρά του Ισπανικού εμφυλίου παρουσιάζοντας την πραγματική ιστορία του Βαρκελονέζου Ενρίκ Μάρκο που για χρόνια παρίστανε τον εξόριστο αντιφρανκιστή, επιζώντα των φασιστικών και ναζιστικών στρατοπέδων. Ποιος όμως ήταν ο Ενρίκ Μάρκο και ποιοι οι πραγματικοί ήρωες;

Ένα μυθιστόρημα βασισμένο σε ντοκουμέντα και μαρτυρίες.

Νίκος Δαββέτας

Ωστικό Κύμα, εκδόσεις Πατάκη

Η Εβραία Νύφη, εκδόσεις Μεταίχμιο.

Κώστας Καβανόζης :

Θέλω να μιλήσω για δυο μυθιστορήματα από την πρόσφατη ελληνική παραγωγή, δυο βιβλία που ρούφηξα άπληστα και που ζήλεψα, καθώς θα ήθελα να τα έχω γράψει εγώ. Το πρώτο είναι οι «Δενδρίτες» της Κάλλιας Παπαδάκη.

Δεν θα επαναλάβω εδώ το θέμα και την υπόθεση του βιβλίου, είναι πράγματα που πολύ εύκολα μπορεί κανείς να τα εντοπίσει στο Διαδίκτυο και στην πληθώρα των κριτικών που γράφτηκαν γι’ αυτό. Θα γράψω για το γλυκό μουρμούρισμα, το γλυκό ψιθύρισμα της γλώσσας του που ακόμα ηχεί στα αυτιά μου, μήνες μετά την ανάγνωση του βιβλίου. Θα γράψω για τη χαμηλή και γεμάτη μελαγχολία αφηγηματική φωνή του, φωνή που έφτασε ως πολύ πίσω μέσα μου και ξαναζωντάνεψε άλλες που είχα ακούσει διαβάζοντας στην εφηβεία μου και πιο πίσω ακόμα. Φωνές από εκείνες που, όσο περνάει ο καιρός σου, τόσο πιο δύσκολο γίνεται να πιστέψεις ότι τελικά τις συνάντησες. Μου θύμισαν οι «Δενδρίτες» τι θα πει να σε παίρνει απαλά ένα βιβλίο από το χεράκι, να σου λέει «πάμε, έχω να σου πω…» κι εσύ ανυποψίαστος να πηγαίνεις.

Το δεύτερο μυθιστόρημα είναι η «Πρωινή γαλήνη» του Ηλία Μαγκλίνη. Ούτε εδώ θα μιλήσω για την υπόθεση και το θέμα, τα οποία επίσης μπορεί να πληροφορηθεί κανείς από τις πολυάριθμες κριτικές του βιβλίου. Εδώ θα μιλήσω για την αίσθηση του να ξυπνάς από ένα όνειρο που μέσα του ζούσες μια πολύ δυνατή αλλά ξεχασμένη σου πια επιθυμία και που ήσουν σίγουρος, κι ας πετάριζε μια αδιόρατη ανησυχία στο βάθος, ότι αποκλείεται να μην είναι αλήθεια. Στην αρχή βέβαια ανοίγεις τα μάτια σου και τη βλέπεις την αλήθεια εκείνη που διαλύεται στο φως του πρωινού και στενοχωριέσαι πολύ. Αλλά καθώς συνέρχεσαι και σηκώνεσαι από τον ύπνο σου καταλαβαίνεις ότι κάτι σου έχει αφήσει ακόμα, κάτι που μάλλον είναι αρκετό να σου ομορφύνει λίγο τη μέρα και αύριο βλέπουμε.

Κώστας Καβανόζης

Το Τυχερό, ,
Το Χαρτόκουτο.
Εκδόσεις Πατάκη.

Καλή ανάγνωση σε όλους !