Οι κούκλες | Γεωργία Τρούλη

Δεμένοι ζητιάνοι στην πεταλούδα

Η αυτοκτονία

Το κόκκινο να περγράφει το κόκκινο

Το πράσινο την συμπλήρωση

Η μάσκα την παραμόρφωση

Παγκάκι γαλάζιο με αναμονή

Στο γέρικο ζευγάρι με δύο

Κορδόνι ολόκληρο κόμπους

Για να δένεσαι

Ολάνθιστοι οι δρόμοι

Ενδιάμεσα δέντρα περίπολος

Μακραίνει η συγχώρεση

Η σχέση

Ο δρόμος

Πάντα η μυρωδιά του χρόνου μένει

Στα δάχτυλα

Η γυναίκα μένει μόνη να περιμένει

Πάλι θα γευτεί μονόφθαλμη το νερό

Πώς φαίνεται η κόκκινη καρδιά

Στο χιόνι πάνω

Δεμένη ίνες αίμα

Και τα δενδρύλια ξερνάνε

Ρόδινο πράσινο μπλε

Μαύρο και εικόνα

Ανάνηψη ονείρου

Η μάσκα παραμορφώνει την διαδρομή

Κόκκινο μέσα σε κόκκινο

Πώς το παγκάκι μένει άδειο

Περιμένει η φημισμένη γυναίκα

Περιμένει να προχωρούν οι αναμονές και τα χιόνια

Και ο αυτισμός της κατάρρευσης

Θηλυκώνει εσύ

Να πιστεύεις ένοχα πως κάποτε

Η ήπειρος

Η λευκή έκλειψη του χιονιού

Θα βαθουλώνει η σφαίρα μέχρι

Να βρεθούν δύο κιμονό

Κρεμασμένα

Και φαντασμένα

Σε ταπετσαρία εικόνας

Ερημιά-κρύο διωγμός

Φορέσανε ύφασμα κούκλας

Φορέσανε ύφασμα κούκλας

Μια συνοδεία αέρα

Και καταρκύλησαν

Μαζί δίχως φωνή

Σε ένα ανάκλιντρο χιόνι

Και πιάστηκαν το ξημέρωμα

Κρεμασμένοι από την κόκκινη αλυσίδα

Σώμα με σώμα

Στην προεξοχή ενός δέντρου

Σε πλάτωμα ύψους

Που μοιάζει

Με λικνισμένο χειροφίλημα

Χέρι γυναίκας

Που

Εχει γεράσει προ πολλού

Εκεί στην υπερήπειρο Ροδινία

Μιας και είναι τόσο έτοιμη

Να κρατήσει

Τους δεμένους περιπλανώμενους

Στον έρωτα

Την στιγμή που πεθαίνει η μπάλα

Όλος χιόνι δέρμα

Κόκκινο σώμα

Λερωμένο

Από  ανάγκη

Οι μαριονέτες

Κινούνται από δύο χέρια που αφηγούνται

Ιστορία

It’s all about love