Βόλτα | Μάρσια Ισραηλίδη

Εκεί που είχα βγάλει βόλτα το χαμόγελο,
κατηφορίζαμε προς την πλατεία,
νιώθω το πόδι να μαγκώνει
το ρούφαγε μέσα η σχισμή στο πεζοδρόμιο

Βούλιαξε τελείως, το είχε καταπιεί
συνέχιζαν ατάραχοι οι περαστικοί
μέρα μεσημέρι όλοι βιαστικοί
μέρα με νυστέρι- πρέπει να κοπεί
                                          σκέφτηκα.

Ξέχασα όμως ότι μου έλειπε ο
πολυμήχανος σουγιάς
και κάθε είδους θέληση
και το χειρότερο
μου στέρευαν οι λέξεις

Κάπως έτσι βρέθηκα μέσα στη ρωγμή
πάντα με το χαμόγελο
-είχε προσκοληθεί-
στο αφόρητο τώρα.