Χειραψίες | Κάλλια Βαβουλιώτη

Η έλξη δεν ήταν ποτέ θέμα ματιών

αλλά θέμα χεριών

η αφή είναι η πιο

ειλικρινής αίσθηση

οι πιο ανειλικρινείς 

δε μου έσφιξαν ποτέ το χέρι

ήταν σε κάποια μεγάλη εταιρία

όσοι προσποιήθηκαν τους ειλικρινείς

μου το έσφιξαν πάραπάνω

όσους ντράπηκα από θαυμασμό

με χειροφίλησαν και μου κράτησαν 

παρατεταμένα το χέρι μέχρι να

σταματήσουμε τη συζήτηση

όσοι ήταν ερωτευμένοι μαζί μου

μου κρατούσαν το χέρι φανερά

πάνω στο τραπέζι

όσους ερωτεύτηκα τους κρατούσα

πάντα στο δρόμο

όσους ερωτεύτηκα δίχως σώμα 

μετά από καιρό 

όταν γύρισαν από την Γερμανία

σε μία άβολη στιγμή

με πολλούς παρόντες

σφίξαμε το χέρι

και αρκεστήκαμε σε δυο ατάκες

-Εσένα δεν σε χαιρέτισα.

-Φεύγεις ξανά;

Το πόκερ παίζεται με τα μάτια

όχι με τα χέρια

η μπλόφα στο γυάλισμα του ματιού

το πάσο στο θράσος

το κακό φύλλο στην υπεροψία

το καλό φύλλο στη σιγή

ένας  χρόνος πριν 

καλοκαίρι

εγώ ψηλά εκείνος από κάτω

δε μιλάω για σώμα

εγώ εγκλωβισμένη σ'ένα ταξίδι

που κάποτε έχασε το ενδιαφέρον του

εκείνος εγκλωβισμένος σε μια δέσμευση 

που δεν ήθελε ποτέ

οικογένεια και ηλικία

δεν γνώρισα ποτέ πιο χειροπιαστά κελιά από δαύτα

πόκερ με πολλούς ηττημένους

και εκείνος να μου μοιάζει

Αγαπάει να φεύγει

Πήγε Γερμανία

Εγώ αγαπάω να φεύγω

πήγα πιο πάνω από τον εαυτό μου

Σκότωσα τους Δήμιους μου

Δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το βλέμμα

δεν άλλαξε σε τίποτα

Μυστήριο

Και εκείνο το 

"Αν όλα ήταν διαφορετικά"

Αυτό το διεισδυτικό

βλέπω τους κόσμους μέσα σου

εκείνο το "θέλω να γίνω η πιο πρωτόγονη μορφή"

του εαυτού μου μαζί σου

Αυτό το βλέμμα

Δεν με άφησε ποτέ να το ξεχάσω