Η Επιστροφή | Μανώλης Τελώνης

Όταν είσαι εσύ αυτός που γράφεις την ιστορία, διαλέγεις και το τέλος της. Αυτή η ιστορία όμως με είχε για πρώτη φορά πρωταγωνιστή πλάι σου.

Φώναξα έρχομαι, ψιθύρισες φεύγω.

Η Ιθάκη μου είχε πάρει φωτιά. Δεν την πρόσεχα, δε μπορούσα. Με πυξίδα κάθε ανάμνηση και χάρτη κάθε χαμόγελο σου ήξερα ότι δεν μπορούσα να χαθώ.

Αλλά κάτι έγινε κάπου εκεί.

Εκεί που η σκέψη μου για εσένα, πριν να κοιμηθώ ήταν νανούρισμα και  αφότου ξυπνήσω ο πιο νόστιμος καφές, κάπου εκεί σου λέω, έγινε άπνοια και ένας παραπάνω εφιάλτης.

Είναι κάπως άδικο γιατί για εμένα ποτέ δεν ήταν κάτι το τυπικό. Ποτέ δεν ήταν μια συνήθεια. Μου ήταν αναγκαίο. Μου είναι αναγκαίο. Κανένα μέτριο συναίσθημα, καμία μέτρια κατάσταση.

Φαντάσματα με χαδεύουν, φαντάσματα με αγκαλιάζουν για να με κοροϊδέψουν.

Η απουσία της φωνής σου κάνει εκκωφαντικό αντίλαλο.
Πονάω γιατί επέστρεψα και δε βρήκα σπίτι.

Το τελευταίο κεφάλαιο ονομάζεται «η Επιστροφή».
Δικιά μου επιστροφή, δικιά σου επιστροφή, δικιά μας επιστροφή.

Πάω να γυρίσω σελίδα μα είναι βαριά και οι άκρες της κόβουν σαν ξυράφι. Δε θέλω να διαβάσω το τέλος στο αγαπημένο μου παραμύθι. Γιατί αν το τέλος δεν είναι ωραίο, τότε τι έγινε με το υπόλοιπο βιβλίο;