Ενοικιαζόμενα Δωμάτια | Διονύσης Μαρίνος | Μικροδιήγημα

Επιμέλεια :Μαρίνα Καρτελιά

Ενοικιαζόμενα Δωμάτια 

Εκείνη την περίοδο ζούσαν σε ένα δυάρι στο Κουκάκι: νοικιασμένο, όπως πάντα. Μόλις είχαν εγκατασταθεί και ήδη σχεδίαζαν την επόμενη φυγή τους. Δεν ήταν το αυξημένο νοίκι ή οι δύστροποι γείτονες που τους αποθάρρυναν.

Ο Διομήδης έλεγε χαριτολογώντας πως είναι ο Τσβάιχ των ενοικιαστών – μόνιμα σε κατάσταση αναχώρησης για κάπου αλλού. Η Μαρίνα του απαντούσε πως κι αυτή, τότε, ήταν η Λόττε του. Φεύγοντας, πάντα άφησαν πίσω τους κάτι δικό τους: ένα πουκάμισο, μια γραβάτα, ένα κραγιόν. Ήταν το συνθηματικό της επιστροφής. Τους έπαιρναν τηλέφωνο οι νέοι νοικάρηδες να πάνε να πάρουν τα ξεχασμένα, αλλά ποτέ δεν το έκαναν. Άφηναν τον κοινό τους βίο απλωμένο σ' όλη την Αθήνα.

Από το Κουκάκι έφυγαν ο καθένας μόνος του με τακτοποιημένες τις βαλίτσες. Έτσι τα έφερε ο χρόνος. Τίποτα δεν έμεινε στο διαμέρισμα να μαρτυράει την παρουσία τους. Ούτε μια τρίχα στο πάτωμα. Ο ιδιοκτήτης, δείχνοντας το διαμέρισμα σε ένα νεότερο ζευγάρι, καυχήθηκε για την πραμάτεια του: αυτό το σπίτι είναι τυχερό. Κανείς δεν φεύγει από εδώ χαμένος.

Τα παιδιά το νοίκιασαν δίχως δεύτερη σκέψη. Ήταν πολύ νωρίς ακόμη για να ξέρουν.



Διονύσης Μαρίνος



(Tο διήγημα προέρχεται από προσωπική ανάρτηση του συγγραφέα στο λογαριασμό του στο fb, ενώ στο Σελιδοδείκτη εδώ θα βρείτε λεπτομέρειες για το τελευταίο βιβλίο του ΄Οπως κι αν έρθει αυτό το βράδυ και ένα μικρό απόσπασμα από Το πρόβλημα με το ταβάνι που περιλαμβάνεται σ΄αυτό).