Η λέξη αρχίζει το ταξίδι
ανοίγει τα φτερά της
και ακούστηκαν τα γράμματά της
Εδώ : εμείς
κρατάμε στα χέρια σταυρούς
κι ακούμε τη βροχή.
Είναι η προσήλωσή μας στον πόνο
που διαφοροποιεί το τίποτα.
Εκεί : η ύπαρξη,
άχυρο στη θημωνιά της θλίψης.
Γράφει ονόματα
στα μάτια των νεκρών,
για να ‘χουν δείκτες τα νυχτοπούλια
κι οι ναυαγισμένοι.
Η λέξη δραπετεύει
στα ξύλινα κρεβάτια.
Αναπνοές πια δεν ακούγονται
στις ρωγμές.
Οι καθρέφτες
στοιχίζονται
στους ξερούς λάκκους
κι οι εικόνες χάνουν το αίμα τους.
Η επιλογή του μηδενός
είναι καρφί
στους στοχασμούς .
Ασήμαντο μάθημα
για τους άφωνους στις μαζώξεις.
Να τη, η λέξη
ταξιδεύει στην αντίθετη μεριά
των σκέψεων,
τα γράμματα αλλάζουν.
Κάτω : εμείς ένα σώμα,
κοιτάμε
με σκιαγμένα μάτια
τους άνεμους.
Πάνω : όρνια και ουρανός
θεοί και δαίμονες.
Πεθαμένες τυχαιότητες
κι αναστημένες επιθυμίες.
Η λέξη
χάνεται,
δεν επιστρέφει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου