Γιατί βάλθηκαν να με γυρίσουν στην Ιθάκη; | Μαριλένα Κολλάρου

Ποτίστηκα με τόσο Καβάφη
κι ακολούθησα πιστά οτιδήποτε
δεν έμοιαζε με Ιθάκη.
Πολλές φορές κόντεψα τον προορισμό
κι είδα από το κατάρτι το νησί,
τον Τηλέμαχο να πετά βότσαλα πλατιά
στη θάλασσα.
Άκουσα ως και τα δάκρυα της Πηνελόπης
σε κάποια απόπειρα των ανέμων
τον νόστο να αμβλύνουν.
Πάντοτε όμως έφευγα, σαν να αγαπούσα
τον νόστο
πιότερο από το ταξίδι
την Κίρκη πιστότερα από την Πηνελόπη.
Η Πηνελόπη ήταν καλή γυναίκα.
Όμως απαιτούσε στη στεριά να μένω
κι ούτε που πρόλαβα να καταλάβω
Ιθάκες τι σημαίνουν,
χαμένος στην ασφάλεια της αγάπης της.

Σαν ταξιδεύω βρίσκω λόγους
τους ανθρώπους να ποθώ
και δεν βουλιάζω,
ακόμα κι όταν πνίγομαι.
Πάντοτε πλέω παράλληλα με την επιθυμία
και δεν ξεχνώ τις μυρουδιές σου Ποιητή
να γεύομαι.
Γιατί βάλθηκαν να με γυρίσουν στην Ιθάκη;
Με μια βολή και ξέμεινα από μνηστήρες,
με μια ματιά και φάνηκε η γενναιότητα μου.

Μίλα μου εσύ Ποιητή, που Ιθάκη δεν γνώρισες…
Περιπλανήθηκες μακρύτερα;
Πόσες φορές σεργιάνισες τον ίδιο δρόμο;

Ήταν φτωχός ο Οδυσσέας,
γιατί ένας Όμηρος αποφάσισε
ότι δεν έπρεπε περισσότερα να πάθει.
Ενώ εμείς Ποιητή, ποιήματα όλο σκαλίζουμε
ποιήματα όλο πιστεύουμε
γεγονότα όλο υποφέρουμε
αποφεύγοντας την Ιθάκη
καθώς και τη θνητότητα μας.