20 Ιουλίου 1974 - 2018 | Γη εναλία | Μαρίνα Καρτελιά

Της Μαρίνας Καρτελιά.

Αμμόχωστος

Απομεσήμερο καλοκαιριού κι απεργία των μέσων. Στέκεται στο λιοπύρι. Το σώμα λιώνει, ο πνεύμονας κονταίνει την ανάσα μάταια. Δεν το αντέχει. Σκέφτεται τη ζωή της και την πρώτη φορά που ένιωσε πράγματι να χάνει την αναπνοή της και την αγωνία μη δεν την ξαναβρεί.

Σκέφτεται μια γυναίκα σαν εκείνη. Δηλαδή στην ηλικία της. Αλλά όχι στη στάση του τρόλεϊ. Στη στάση Αμμόχωστος. Λίγο πριν τα κατεχόμενα. Να στέκεται να περιμένει. ΄Εχει μια φίλη απέναντι. Και τον αδερφό της αγνοούμενο. Πανίκος, έτσι τον έλεγαν. ΄Ετσι τον λένε. Μαύρα δε φοράει. Στέκεται ακίνητη κι αμίλητη. Ιδρώνει και χάνει την ανάσα της. Κοιτάει την αμείλικτη πινακίδα. Αγέρωχη να λέει την ιστορία της όλη σε δυο γραμμές :

"ΠΡΟΣΟΧΗ :

ΤΟ ΟΡΙΟΝ ΤΩΝ ΚΥΡΙΑΡΧΩΝ ΒΡΕΤΤΑΝΙΚΩΝ ΒΑΣΕΩΝ
ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΠΟ 50 ΜΕΤΡΑ ΣΤΑ ΔΕΞΙΑ
ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ 5 ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ

Η φράση δεν έχει τελεία, η ζωή της δεν έχει όρια, παρά μόνο αυτά, τωνκυρίαρχων δυνάμεων που την ορίζουν και την όρισαν, σχεδόν 45 χρόνια τώρα. Αυτό το νούμερο, τα χρόνια, σφηνώνει στο κεφάλι της, μπαίνει από το ένα αυτί σαν ακουστικά μεγάλα, κυκλώνει το κεφάλι της και σφραγίζει στο άλλο αυτί. Τον ίλιγγό της. Το σοκ. Το φόβο, κι αυτόν λευκό. Και σιωπηλό.

΄Υστερα έρχεται ο θυμός. Μεγάλος και μαύρος. Καμμιά φορά κόκκινος σε ένταση, σαν τα γράμματα της πινακίδας. Απλώνεται σ΄ένα λευκό φόντο, αυτό της απόγνωσης.

Η ανάσα της βρίσκεται μοιρασμένη στα δυο, σαν την πατρίδα. Η ανάσα της είναι χρυσοπράσινο φύλλο, ριγμένο στο πέλαγο, η ανάσα της είναι γη εναλία, παραλία και άμμος μπροστά στην περίκλειστη πόλη. Η ανάσα της είναι Ομόνοια, είναι καφές Λαϊκός. Είναι σεμισίη.

Η ανάσα της είναι κομμένη. Και θα γίνει ολόκληρη μόνο μ΄ένα τρόπο. ΄Οταν βρει δροσιά και ποσπασιάν..... Το μόνο που δε θα κάνει είναι να συνηθίσει.

Το τρόλεϊ θα έρθει, σκέφτεται, για κείνη. Είναι τυχερή. Η απεργία θα λήξει. Θα μπει μέσα, θα φτάσει σπίτι. Θα ανοίξει το κλιματιστικό. Η δικιά της ανάσα θα βρει δροσιά.

Και το Σαββατοκύριακο στη θάλασσα, ποσπασιά. Θα βουτήξει λυτρωμένη απ΄την κάψα του μεσημεριού. Αλλ΄αυτή τη φορά θα κρατήσει την ανάσα της. 50 δευτερόλεπτα, όσα και τα μέτρα που περιγράφονται στην πινακίδα της κυρίαρχης Βρεττανικής Βάσης.

Το χρωστάει σ΄αυτή τη γυναίκα εκεί. Και στον Πανίκο που δεν θα γυρίσει ποτέ.