Urge | Έλλη Πράντζου

Μια ενοχή σχεδόν λυτρωτική.
Το απελευθερωτικό σκοτάδι του αβέβαιου.
Ο τρόμος μιας απωθημένης στιγμής.
Το πρώτο κλάμα του ανεκπλήρωτου.
Η φλόγα στα χείλη.
Έρωτας.
Με τη λαχτάρα του απαγορευμένου
θα γινόμαστε πάντα
-κι ας είναι αυτό γι' απόψε μόνο-
ένα.
Στο όνομα όσων νιώσαμε
ο ένας για τον άλλον.
Γίναμε ανάγκη οργανική.
Κομμάτια σάρκας απ΄τη σάρκα μας,
ψυχή απ' την ψυχή μας.
Δεν ήταν μόνο στο κορμί που νιώσαμε.
Ούτε στον νου όσα βιώσαμε
που μας σπάραξαν πριν αλληλοκατασπαραχθούμε.
Ήταν που εδώ μέσα σε αισθάνθηκα
κι εσύ εμένα.
Εδώ, που κρύβεται η καρδιά,
στο στέρνο όπου πονούσαμε
σε κάθε απουσία -μας-
Εδώ, που σαν απ' την αρχή να γεννηθήκαν
συν-αισθήματα αβάπτιστα ως τώρα.
Στο πρώτο κιόλας βλέμμα.
Στην πρώτη αγκαλιά.
Στο πρώτο μας “μαζί”.
Στο πρώτο φιλί με τη φλόγα στα χείλη (μας).
Έρωτας.
Για πάντα
-κι ας είναι αυτό γι' απόψε μόνο
ή για μια ολόκληρη ζωή.