Αντί να γράφω για να ξεκαθαρίσω τα δεδομένα μου σε αυτόν που αγαπώ και με τον οποίο είμαι ερωτευμένος κι αντί να γράφω λόγια που να αναιρούν τις κοινοτοπίες της αγάπης και του έρωτα, που χρησιμοποιούμε αιώνες τώρα και καθημερινά σαν πολυμαθημένα και κακομαθημένα λόγια ενός ρόλου, ενός στερεότυπου, αντ' αυτού λοιπόν, κάθομαι και γράφω για να ξεκαθαρίσω τα δεδομένα μου σ' εσένα, μητέρα, που αγαπώ σαφώς.
Είναι τόσα και τόσα χιλιοειπωμένα, επίσης, όλα αυτά τα δικαιώματα για τη διαφορετικότητα, μα τόσο ανεφάρμοστα. Δεν ξέρω, αν μαθαίνουμε κιόλας, αν επηρέασε η οικογένειά μου την όποια προδιάθεσή μου -δεν είμαι και πολύ της ψυχολογίας, άλλη είναι η κλίση μου- μα όσο κι αν προσπάθησα δεν κατάφερα κάτι διαφορετικό από αυτό που απολαμβάνω και δεν το ξέρεις ή δε θες να το παραδεχτείς.
Αυτό δεν είναι κάτι σαν εξομολόγηση, αλλά μια σκοτεινή πλευρά του εαυτού μου. Ξέρω, πως πρέπει ν' αγαπούμε τους εαυτούς μας, τους ανθρώπους, να μοιράζουμε αγάπη και στοργή και φως και αυτό θα κάνω από δω και πέρα: το δικό μου coming out είναι αυτή η απλοχεριά στο φως και το χαμόγελο. Αλλά μου χρωστάω ένα τελευταίο ξέσπασμα, έστω κι ανώνυμα, έτσι όπως ανώνυμα θα περάσω στην ιστορία -ευτυχώς.
Δεν ξέρεις τι κρίμα είναι να θέλω να σου μιλήσω για την ευτυχία που ζω και αντ' αυτού να σου παρουσιάζω ένα θλιμμένο και νευρικό πρόσωπο, για να μη με ρωτήσεις "γιατί είσαι ευτυχισμένος" και να μη μπορώ να σ' απαντήσω. Δεν ξέρεις τι κρίμα είναι να θέλω να σου μιλήσω για την αγάπη μου, την ομορφιά και άλλα όμορφα πράγματα και να μη μπορώ να τα μοιραστώ σε πρώτη φάση μαζί σου, που μου χάρισες το σώμα, για να μπορώ να τ' απολαύσω. Αλλά, ξέρεις, λογικό. Πριν από μένα γέννησες έναν γιο, ο οποίος ζει παντελώς εξαρτημένος από μας, ανάπηρος, με ειδικές ανάγκες ή όπως θες πες το, αυτό το λιονταράκι, που βρυχάται αιωνίως στην αγκαλιά σου, στην αγκαλιά μου, στην αγκαλιά μας, στη θύμησή μας. Το σώμα σου το νιώθεις μιαρό και σ' έκαναν να το νιώσεις μιαρό, όταν σε κατηγορούσαν, πως γέννησες έναν ανάπηρο πριν κάποιες δεκαετίες. Σαφώς και δε θα σου φορτώσω και την ενοχή να σε κατηγορήσουν, ότι γέννησες έναν πούστη.
Μανούλα μου, προφανώς και οι λέξεις "ανάπηρος" και "πούστης" δεν μ' εκφράζουν, αλλά ταυτόχρονα και μ' εκφράζουν. Πες όπως θέλεις τον κύκλο, αλλά μην τον χαϊδέψεις γιατί θα γίνει φαύλος (παραφράζοντας λίγο τον Ιονέσκο). Θα σωπάσω για πάντα ή για όσο αρκεί να 'μαι καλά με το μυστικό μου -αν και το ξέρουν άλλοι τόσοι και το ξέρει κι ο αδερφός μου, που του μίλησα ένα απόγευμα που έλειπες δακρυσμένος κι εκείνος ξαπλωμένος και αμίλητος, μια και δε μιλά.
Αλλά δεν ξέρεις τι βάρος είναι να μη μπορείς να μιλήσεις στη μάνα σου, όχι γιατί ντρέπεσαι ή φοβάσαι (ας με πετούσες κι απ' το σπίτι κι ας μη μου ξαναμιλούσες ποτέ), αλλά επειδή παλαιότερα συχνά έφερνες στα χείλη σου τη λέξη "αυτοκτονία"; Να αυτοκτονήσεις εξ αιτίας μου...
Και πλέον θα γράφω ποίηση, σαν να μιλούσα σ' εσένα για εκείνον. Και θα σωπαίνω ωστόσο. Για όσο τραβήξει. Και θα 'μαι το φως που γέννησες. Κι αν ποτέ αγαπήσεις κι εσύ τον εαυτό σου -έστω και τώρα στα γεράματα, που τόσο σε κάνανε να τονε μισήσεις- ίσως σου μιλήσω.
Κι αυτό δεν είναι ένα coming out, αλλά πώς ένα ζωτικό ψεύδος συντηρεί λίγο λίγο μιαν οικογένεια και πώς δεν είναι υποκρισία, αλλά μια ευαίσθητη ισορροπία και που όσοι είναι έξω απ' το χορό πολλά τραγούδια ξέρουν και που να, μερικές φορές πολιορκημένοι λίγο, εκτιμάς λίγο πιότερο την ευτυχία που χτίζεις. Υπάρχουνε αλύτρωτες πατρίδες κι είναι μερικές φορές σώματα και άνθρωποι, που θα τους θέλαμε πολλοί και δεν τους έχουμε: κι η μάνα μου είναι μια αλύτρωτη πατρίδα. Κι αντί να μιλάω για εκείνον σε αυτή...
Είναι τόσα και τόσα χιλιοειπωμένα, επίσης, όλα αυτά τα δικαιώματα για τη διαφορετικότητα, μα τόσο ανεφάρμοστα. Δεν ξέρω, αν μαθαίνουμε κιόλας, αν επηρέασε η οικογένειά μου την όποια προδιάθεσή μου -δεν είμαι και πολύ της ψυχολογίας, άλλη είναι η κλίση μου- μα όσο κι αν προσπάθησα δεν κατάφερα κάτι διαφορετικό από αυτό που απολαμβάνω και δεν το ξέρεις ή δε θες να το παραδεχτείς.
Αυτό δεν είναι κάτι σαν εξομολόγηση, αλλά μια σκοτεινή πλευρά του εαυτού μου. Ξέρω, πως πρέπει ν' αγαπούμε τους εαυτούς μας, τους ανθρώπους, να μοιράζουμε αγάπη και στοργή και φως και αυτό θα κάνω από δω και πέρα: το δικό μου coming out είναι αυτή η απλοχεριά στο φως και το χαμόγελο. Αλλά μου χρωστάω ένα τελευταίο ξέσπασμα, έστω κι ανώνυμα, έτσι όπως ανώνυμα θα περάσω στην ιστορία -ευτυχώς.
Δεν ξέρεις τι κρίμα είναι να θέλω να σου μιλήσω για την ευτυχία που ζω και αντ' αυτού να σου παρουσιάζω ένα θλιμμένο και νευρικό πρόσωπο, για να μη με ρωτήσεις "γιατί είσαι ευτυχισμένος" και να μη μπορώ να σ' απαντήσω. Δεν ξέρεις τι κρίμα είναι να θέλω να σου μιλήσω για την αγάπη μου, την ομορφιά και άλλα όμορφα πράγματα και να μη μπορώ να τα μοιραστώ σε πρώτη φάση μαζί σου, που μου χάρισες το σώμα, για να μπορώ να τ' απολαύσω. Αλλά, ξέρεις, λογικό. Πριν από μένα γέννησες έναν γιο, ο οποίος ζει παντελώς εξαρτημένος από μας, ανάπηρος, με ειδικές ανάγκες ή όπως θες πες το, αυτό το λιονταράκι, που βρυχάται αιωνίως στην αγκαλιά σου, στην αγκαλιά μου, στην αγκαλιά μας, στη θύμησή μας. Το σώμα σου το νιώθεις μιαρό και σ' έκαναν να το νιώσεις μιαρό, όταν σε κατηγορούσαν, πως γέννησες έναν ανάπηρο πριν κάποιες δεκαετίες. Σαφώς και δε θα σου φορτώσω και την ενοχή να σε κατηγορήσουν, ότι γέννησες έναν πούστη.
Μανούλα μου, προφανώς και οι λέξεις "ανάπηρος" και "πούστης" δεν μ' εκφράζουν, αλλά ταυτόχρονα και μ' εκφράζουν. Πες όπως θέλεις τον κύκλο, αλλά μην τον χαϊδέψεις γιατί θα γίνει φαύλος (παραφράζοντας λίγο τον Ιονέσκο). Θα σωπάσω για πάντα ή για όσο αρκεί να 'μαι καλά με το μυστικό μου -αν και το ξέρουν άλλοι τόσοι και το ξέρει κι ο αδερφός μου, που του μίλησα ένα απόγευμα που έλειπες δακρυσμένος κι εκείνος ξαπλωμένος και αμίλητος, μια και δε μιλά.
Αλλά δεν ξέρεις τι βάρος είναι να μη μπορείς να μιλήσεις στη μάνα σου, όχι γιατί ντρέπεσαι ή φοβάσαι (ας με πετούσες κι απ' το σπίτι κι ας μη μου ξαναμιλούσες ποτέ), αλλά επειδή παλαιότερα συχνά έφερνες στα χείλη σου τη λέξη "αυτοκτονία"; Να αυτοκτονήσεις εξ αιτίας μου...
Και πλέον θα γράφω ποίηση, σαν να μιλούσα σ' εσένα για εκείνον. Και θα σωπαίνω ωστόσο. Για όσο τραβήξει. Και θα 'μαι το φως που γέννησες. Κι αν ποτέ αγαπήσεις κι εσύ τον εαυτό σου -έστω και τώρα στα γεράματα, που τόσο σε κάνανε να τονε μισήσεις- ίσως σου μιλήσω.
Κι αυτό δεν είναι ένα coming out, αλλά πώς ένα ζωτικό ψεύδος συντηρεί λίγο λίγο μιαν οικογένεια και πώς δεν είναι υποκρισία, αλλά μια ευαίσθητη ισορροπία και που όσοι είναι έξω απ' το χορό πολλά τραγούδια ξέρουν και που να, μερικές φορές πολιορκημένοι λίγο, εκτιμάς λίγο πιότερο την ευτυχία που χτίζεις. Υπάρχουνε αλύτρωτες πατρίδες κι είναι μερικές φορές σώματα και άνθρωποι, που θα τους θέλαμε πολλοί και δεν τους έχουμε: κι η μάνα μου είναι μια αλύτρωτη πατρίδα. Κι αντί να μιλάω για εκείνον σε αυτή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου