Η Φωτιά στο Λιμάνι | Μανώλης Τελώνης

Κάθε φορά που ένα πλοίο πλησιάζει στο λιμάνι βρίσκομαι εκεί. Ο ήλιος μπορεί να καίει, το φεγγάρι το ίδιο.

Τα πλοία πετάνε τα σχοινιά τους για να δεθούν κι έπειτα λύνονται ξανά για να φύγουν πριν προλάβω να το συνειδητοποιήσω. Εικονικά δεσμά.
Νομίζω πως ακολουθούν το πιο φωτεινό αστέρι είτε αν αυτό φαίνεται είτε όχι.

Τα πλοία ανοίγουν το στόμα τους για να μιλήσουν δεκάδες πρόσωπα και για να καταβροχθίσουν άλλα τόσα. Πάντα κοιτάω προσεκτικά μήπως και βρίσκεσαι ανάμεσα τους όμως δε σε αντικρίζω.

Βρίσκομαι ένα σκαλοπάτι μακριά πριν εξαφανιστώ. Βρέθηκα ήδη πολλές φορές. Θα βρεθώ περισσότερες.

Και ξέρω πως αν κάνω ένα βήμα παρακάτω, θα χαθώ στον ορίζοντα μαζί με όσους άφησα τόσο ελπιδοφόρα να χαθούν. Και ο βρεγμένος αέρας θα μου δίνει αγκαλιές ανακούφισης καθώς κοιτάζοντας πίσω το λιμάνι θα λάμπει στη φωτιά του.

Από τότε τα ρολόγια θα κυλάνε αθόρυβα, κάθε ήχος θα είναι μουσική και κάθε χαμόγελο πραγματικό.


Μου λείπεις.