Αν είσαι έννοια σε λένε απωθημένο | Έλλη Πράντζου

Μέσα στο μυαλό μου

-αν ήσουν χρώμα-

είσαι το μοβ.

Μυρίζεις σαν Αύγουστος

κάπου προς το τέλος του.

Χαμογελάς σαν ηλιοβασίλεμα.

Η φωνή σου μου θυμίζει

βραδιές καλοκαιριού.

Έχεις γεύση ζεστής σοκολάτας.

Οι σιωπές σου

ζωντανεύουν τη θέα της πόλης

νύχτες Παρασκευής.

Οι απορίες σου είναι παιδιά

που τρέχουν ανεξέλεγκτα

και μόνα.

Οι παύσεις σου γεμίζουν

με άρωμα ζεστού γαλλικού καφέ

πρωί φθινοπώρου.

Το άγγιγμά σου είναι κύμα

που σκάει σε κάποια αμμουδιά.

Η αγκαλιά σου τυφώνας.

Η απουσία σου βαριά

σαν αρωματικό τσιγάρο.

Τα αντίο σου Νοέμβρης μήνας

λίγο πριν την άφιξη

του πιο σκοτεινού χειμώνα.

Οι επιστροφές σου

μου φέρνουν στο νου

καταθέσεις ψυχής.

Οι αναμνήσεις σου καίνε

σαν μεσημεριάτικος ήλιος

πάνω στα βράχια

απόμερης παραλίας.

Η παιδικότητά σου

έχει άρωμα τσαγιού και κανέλας.

Οι σκέψεις σου

έχουν background τον ήχο μιας κιθάρας.

Μέσα στο μυαλό μου

-αν ήσουν αντικείμενο-

είσαι μαύρος αναπτήρας

που ανταλλάχτηκε στο πρώτο ραντεβου.

Το πάθος σου σκορπάει αδρεναλίνη.

Τ' απωθημένα σου είναι στίχοι

από τραγούδια που μοιράστηκες.

Οι φόβοι σου κρίματα

όπως κι οι δικοί μου.

Το όνομά σου αιώνιο.

Και τα ποτέ σου μουσικές

σαν αυτές που σ' έκαναν να κλαις

κάποτε.

(Κι ίσως σε κάνουν ακόμη.)