Ίσως να μην πρέπει ποτέ να ξεχνάς. Ίσως πρέπει μόνο να προχωράς. Βασανισμένοι από το δρόμο εκτιμάμε τον χρόνο. Βασισμένοι σε γκρεμισμένους μαρμάρινους στύλους, μάθαμε να εκτιμάμε όσα έπρεπε και γίναμε ό,τι αντιμετωπίσαμε. Στιγματίζομαι θα πει πηγαίνω μπροστά. Φεύγω απ΄όσα ήμουν γιατί δεν ήταν αρκετά για μένα. Γράφω τις λέξεις ασυναίσθητα και όμως λέω την αλήθεια. Το υποσυνείδητο είναι σαν ένα άφιλτρο τσιγάρο, σε φέρνει πιο κοντά στην ουσία του καπνού και πιο κοντά στον θάνατο.
Εγώ όμως θωρακίστηκα. Έμαθα να μη φοβάμαι γιατί κάποτε πέθαινα κάθε μέρα. Κάποτε με σκότωναν πολλαπλά σαν ψάρι που ενώ το έπιασαν με αγκίστρι το καμακώνουν κιόλας για επιβεβαίωση ότι δεν θα αντιδράσει. Υπήρξε ανελέητος όμως ο παράδεισος των στιγμών. Είδα ανθρώπους να μεταμορφώνονται σε ό,τι σιχαίνονταν και άλλους να ξεφεύγουν από ό,τι μισούσαν. Είναι στιγμές που σκέφτομαι ότι είναι κάποιου είδους Αποκάλυψη - το να βιώνεις την αλλαγή. Πιο μυστηριακή και πιο σημαντική από το αυγουστιάτικο φεγγάρι - συντελείται κάποιας μορφής μαγεία. Και στο λέω εγώ που κάποτε έμενα στο μπαλκόνι μέχρι το ξημέρωμα απλά για να βλέπω τ'άστρο.
Ψυχογράφοι και γρίφοι και αινίγματα, όσο και αν αρέσκομαι σε σαδομαζοχιστικό εκστασιασμό όταν παίζω τον ντετέκτιβ η αλήθεια είναι Άγια ακόμα και αν είναι εις βάρος μας. Τα κορμιά είναι επίσης άγια και το να ζείς είναι το μεγαλύτερο δώρο. Το να μισείς δηλητηριάζει εσένα πρώτα, γι'αυτό και κοίτα να τα έχεις καλά με ό,τι ονομάζεις εαυτό. Με τον ελάχιστο και τον μείζονα.Οι λέξεις μου ασυνάρτητες και θυμίζουν νύχτα. Εγώ έχτισα την αυτάρκεια και την δύναμή μου με χέρια μαχαιράκια και λόγια θηλιές γι'αυτό και δεν πονάω πια.
Πλέω σε στιγμές αναζητώντας, ψάχνω, βιώνω και δεν μετανιώνω. Δεν φοβάμαι και δεν μοιρολογώ - έχω απομυθοποιήσει τους άλλους και μυθοποιήσει τη ζωή. Γιατί μονάχα αυτή είναι ότι μας κάνει στιγμιαία αθάνατους.
Γελάω ειρωνικά και αθεόφοβα όταν με δοκιμάζουν.
Και αυτό είναι η μεγαλύτερη κατάκτηση μου πια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου