Τη μέρα που ο έρωτας πέθανε | Πράξια Αρέστη

Τη μέρα που ο έρωτας πέθανε φορούσε το πρόσωπό σου. Κανείς δεν ξέρει πόσες προσπάθειες έκανα να τον κρατήσω ζωντάνο. Και μια μέρα απλά ξεψύχησε. ξέρω καλά πώς οι νεκροί δεν ανασταίνονται. Αυτή τη φορά δεν έφυγες απλά για λίγο καιρό και θα ξανάρθεις. Αυτή τη φορα σε κοίταξα και ήσουν ένας αλλος, ένας ξένος που έκανε απλά ότι θα έκανε με τον οποιδήποτε. Ήμουν ο οποιοσδήποτε, ήμουν το τίποτα στη ζωή σου κι ήσουν τα πάντα στη δικη μου.

Τη μέρα που ο έρωτας πέθανε ένιωσα την ανάσα μου να κοβέται σαν κάτι μέσα μου να πέθανε μαζί του. Όχι δεν ήμουνα καλά και δε θα γινόμουν ποτέ ξανά. Έκλαψα για ώρες, χτυπήθηκα στα πατώματα, πήρα το μαχαίρι με την ελπίδα να κατάφερω να το καρφώσω στην καρδιά μου, κάπνισα μέχρι που βράχνιασα και ήπια μέχρι που αποκοιμήθηκα.

Και την επόμενη μέρα απλά το αποδέχθηκα. Δεν ήμουν πια εγώ. Δεν έβλεπα κάτι όμορφο στο καθετί. Δεν έβλεπα τίποτα ωραίο στον εαυτό μου. Δεν ένιωθα πια. Έσερνα ένα σώμα απ' το γραφείο στο σπίτι που τίποτα πια δεν το συγκινούσε. Δεν ξέρω πια τι θέλουν οι άνθρωποι από τη ζωή μου, δεν έχω τίποτα να τους δώσω. Φοβάμαι να σκεφτώ τα χρόνια που πέρασα να σ' αγαπώ, φοβάμαι μην ξανακούσω από άλλο στόμα τα απαίσια λόγια τα δικά σου. Αυτά τα χείλη που με φίλησαν είναι τα ίδια που με δάγκωσαν μέχρι να ματώσω.

Εκείνη τη μέρα που ο έρωτας πέθανε θυμήθηκα τα λόγια της γιαγιάς μου. "Μια φορά ερωτεύεται αληθινά ο άνθρωπος κορίτσι μου, μετά προτιμά τη μοναξιά". Έζησε τα μισά της χρόνια μόνη, όταν την άφησε ο παππούς για κάποιαν άλλη.

Τη μέρα που σκότωσες τον έρωτα, σκότωσες εμένα για να σωθείς. Έκανες λίγο πώς λυπήθηκες και μετά συνέχισες να μ' αγνοείς...