Κάθε αφήγηση συμβαίνει | Γεωργία Τρούλη

Δεν ταλαιπωρήθηκαν αφορμές και λέξεις

Έκρυψαν μάρμαρο σε χαρτί

Μαύρο σε ελάχιστο

Ελάχιστο σε άσπρο

Επιφάνεια που κάποτε καθρέφτης

ξεδιπλώθηκε δύο μέτρα

Ηλικία διαδρομή και ανάμνηση

Γεμίζουν οι χώροι κενό

Καταρρέει το σχήμα

Όταν αποκτά

Ένα κυβικό εκατοστό συναίσθημα

Γλιστράει το μελάνι στα χέρια κλεψύδρα

Κι όμως

Ξαναγίνεται χρόνος

Ενέργεια που συμπαθεί

Το πίσω από

Το μέσα σε

Το λίγο σε πολύ

Κ ανάστροφα

Όπως το μάτι το ένα που τις νύχτες το αφήνω στο πατάρι

Επιτακτικά  συμμορφώνω σημεία που με διαλύουν

Θα διπλώσω την κοιλιά

Την ήβη

Την εικόνα στα δύο

Δεν θα συναντηθούν δύο κομμάτια στον ίδιο διάδρομο

Δεν θα ορίσουν ούτε θα οριστούν

Κάθε αφήγηση συμβαίνει τη στιγμή που κόβω το χαρτί

Με δόντια

Με νύχια

Με μάτια

Δυο ρέλια αυτοκινητόδρομο γεννά το κάθε πείσμα

Και βλέπω το πρίσμα σαν λίθο που μόλις έβγαλα από την θάλασσα

Δεν ξεγελιέμαι

Απατώ εμένα με εμένα

 Όταν ξεμυτίζει

από τις ίνες

συγχώρεση

Χωράω- δηλαδή- μαζί

και  πολλαπλασιάζω-

κοπάδια

τα βράδια

ενώ στο πατάρι το ένα μάτι ξαγρυπνά

το άλλο αποτυπώνει

Τον κάθε αμφιβληστροειδή τον χρειάζεσαι για να ζυγιάζεις

καλά το ανάστροφο.