Ο φόβος και ο έρωτας | 'Ελλη Πράντζου

Με τρομάζεις,
ειπες
και συνέχισες ν' ανοίγεις στα παπούτσια σου
τρύπες με τα μάτια.
Δε μίλησα καν.
Μόνο σε κοίταξα
καθώς σκεφτόμουν
πως μ' άρεσε η χροιά της φωνής σου
έτσι όπως πρόφερες
τους φόβους σου.
Ύστερα έμεινα απλώς
να περιμένω.
Ήθελα να δω αν τελικά
φοβόσουν την αλήθεια σου
μαζί μου
ή ένα ψέμα που θα γούσταρες
να ζήσεις κάποτε με όποιον.
Χαιρόμουν που σε τρόμαζα.
Όχι από σαδισμό, μα να,
είναι που μόνο όταν ξεπερνάς έναν φόβο
σημαίνει πως η επιθυμία σου
ξεπερνά ακόμη κι εσένα τον ίδιο.
Σήκωσες το βλέμμα
και με κάρφωσες κατάματα.
Φίλα με,
είπες χωρίς να μιλήσεις.
Κάντο.
Κι όταν σε φίλησα
ήταν σαν να είχαμε φτιαχτεί
ώστε να μπορέσει να υπάρξει
ένα μαζί σαν το δικό μας
για πρώτη φορά
στην ιστορία όλων των ερωτευμένων.
Με τρομάζεις, είπες.
Και δεν ξανάφυγες από δίπλα μου ποτέ.