Λίγο πριν την αυγή | Γιώργος Ρήγας

                                                                 

Στάθηκα για λίγο,να κοιτάξω τον κόσμο.Μια τεράστια αρένα βαμμένη σ'ένα βαθύ κόκκινο χρώμα.
Τα παιδιά έχουν πια σταματήσει να παίζουν.Εκείνα τα παιχνίδια τους με τα τενεκεδένια όπλα και τις χάρτινες ασπίδες που μύριζαν αθωότητα,τώρα μοιάζουν πιο αληθινά.

Τώρα τα παιδιά τρέχουν να κρυφτούν απ'αυτά τα παιχνίδια.Άραγε στο μέλλον θα θελήσουν να δουν ξανά όπλο,έστω και σαν παιχνίδι;

Κι οι γονείς;

Ένας Θεός ξέρει πότε θ'ανταμώσουν οι πατέρες τα παιδιά που άφησαν κάποιο πρωινό,όταν τους έδωσαν εκείνο το φιλί και τα χαιρέτησαν μ'ένα χαμόγελο.

Οι μητέρες έχουν κι εκείνες το δικό τους χρέος.Έχουν να φτιάξουν έναν κόσμο απ'την αρχή για τα παιδιά αυτά,ο παλιός αργοπεθαίνει...

Κι εμείς;

Κάποιος πρέπει να'ναι θεατής σ'αυτό το αιμοτοβαμμένο έργο.Αλλιώς τί αξία έχει;
Σωστά;

Ξύπνησα απότομα σήμερα το πρωί. Είδα τον ήλιο απ'το παράθυρο,μα ακόμη δεν έχει ξημερώσει.Είναι λίγο πριν την αυγή...