Γι’ αυτήν τη γυναίκα κράτησα το ρήμα «αγαπώ» στον ενεστώτα χρόνο και την οριστική έγκλιση. Δεν της ταίριαζε κανένας άλλος χρόνος, ούτε παρελθοντικός, ούτε μελλοντικός, ούτε ο παθητικός τύπος «αγαπιέμαι». Η παθητική φωνή δεν έπαιζε κανέναν ρόλο, ούτε υπηρετούσε κάποιον σκοπό. Δεν υπήρχε. Το κλιτικό σύστημα έμεινε ορφανό, αφού η ενεργητική της αγάπη είχε καταργήσει τις άλλες εγκλίσεις. Η προστακτική ήταν νεκρή, το ίδιο και η υποτακτική. Δεν χωρούσανε εδώ διαταγές και ευχολόγια, διαβαθμίσεις και προσωδίες.
Αλλά το όμορφο και μοναδικό (λεξιλογικά) ήταν το γεγονός ότι οι αρνήσεις «μην» και «δεν» έπαψαν να υφίστανται απ’ την πρώτη στιγμή, άπαξ και δια παντός. Ο «ενεστωτικός χρόνος» λειτουργούσε απόλυτα, χωρίς προσμείξεις και αλλαγές, αφηρημένα σύμβολα και υποσύνολα, άνω τελείες και εισαγωγικά. Σημαίνον και σημαινόμενο ταυτίστηκαν απολύτως. Κι όταν ο καιρός περάσει, πιστεύω ότι οι αναμνηστικές διηγήσεις θα γίνονται σε ιστορικό ενεστώτα (συνεχές παρόν). Το ρήμα αγαπώ είναι ενεργητικής φωνής , μεταβατικό, και φυσικά έχει αντικείμενο : εσένα, αγαπημένη μου.
Μπραβο τελειο
ΑπάντησηΔιαγραφή