Στον άνθρωπο | Γωγώ Λιανού

Σέρνω την ψυχή μου σ’ ένα κόσμο που αναστενάζει απ’ την οδύνη.
Την οδύνη που του χάρισαν τα σκυλιά με τις γραβάτες.
Κοίτα με.
Παίρνω τις γραβάτες τους και φτιάχνω θηλιές.
Σέρνω την ψυχή μου με φασαρία, μήπως σας ξυπνήσω.
Φοβάμαι πως θα τα καταφέρω.
Ψιθυρίζω μοιρολόγια για τα παιδιά στις φυλακές.
Για εκείνα που τα βράδια κλαίνε.
Εκείνα τα παιδιά που ορκίζονται για το αύριο.
Ψιθυρίζω για μένα μοιρολόγια.
Γι α τον έρωτα που ‘χει γίνει πόρνη.
Την κερνάω ποτά να την πλανέψω.
Κοίτα τι ωραία που κόβω το λαιμό μου.
Πάρε το αίμα να πλυθείς.
Να γίνουν όλα κόκκινα να γλυτώσουμε.
Θα γλυτώσουμε ποτέ;
Και το βάρος στους ώμους;
Ο πόνος στην πλάτη;
Θα φύγουν ποτέ;
Όλα θα τα γιατρέψει η φωτιά.
Σώπασε.
Κλαίνε τα παιδιά στις φυλακές.
Άκου.
Η μέρα πλησιάζει.