Λήθη | Πράξια Αρέστη

Πόσο γρήγορα που έσβησε η αγάπη μας. Η αγάπη σου. Πήρε το χρόνο της για να γεννηθεί μα κράτησε τελικά τόσο λίγο. Η αγάπη μας δεν πέθανε. Την σκότωσες. Τη στιγμή που ένιωσες ότι μεγαλώνει μέσα μας, μέσα σου.

Και στ' αλήθεια πίστευα ότι κάτι μέσα σου ακόμη απ' αυτήν ζούσε. Μία γλυκάδα από τη γεύση μου ή έστω μία εικόνα του προσώπου μου. Ή μία άκρη από όλα όσα νιώσαμε. Πίστευα ότι θυμόσουν τον τρόπο που σ' αγάπησα, όλα όσα σου έδωσα και μου 'δώσες.

Τελικά, κατάλαβα ότι γυρνούσες κάποιες φορές μόνο και μόνο για να σιγουρευτείς ότι η αγάπη μέσα σου είναι νεκρή. Ή για επιβεβαίωση ή γιατί σου ήταν βολικό. Πάντως μέσα σου δεν υπήρχε τίποτα πια για μένα. Απορώ αν πρόλαβες ποτέ να νιώσεις αληθίνα κάτι για μένα ή για κάποιαν.

Πεθαίνει κάτι πραγματικά μόνο όταν το ξεχνάμε. Μόνο όταν χάνεται στη λήθη. Κι εσύ αλήθεια δε θυμάσαι πια. Με θεωρείς τρελή και μυθοπλάστη κι έχεις απόλυτο δίκαιο. Είμαι και τα δύο. Όμως, θυμάμαι μαζί σου κάθε λέξη και λεπτομέρεια.
Πόσο σκληρό είναι να σου σκοτώνουν όχι μόνο ό,τι αγαπάς αλλά και ό,τι έχεις να θυμάσαι από αυτό;

Θυμάμαι εκείνο το φιλί στο μετώπο και τα τρυφερά σου φιλιά στα πόδια. Θυμάμαι το χέρι σου μπλεγμένο στο δικό σου. Θυμάμαι την αγκαλιά σου και το τρέμουλο στο σώμα σου όταν τελειώναμε μαζί. Θυμάμαι που ζήλευες, που νευρίαζες, που γελούσες, που έλεγες πόσο όμορφη είμαι όταν δεν είμαι βαμμένη. Όλα αυτά τα ένιωσες για λίγο, μα τα ξέχασες.

Τώρα πια δεν υπάρχει πουθένα αυτό που ζήσαμε, αφού δεν υπάρχει μέσα σου είναι σα να μην υπήρξε ποτέ. Δεν έχω μάρτυρες, δεν έχω αποδείξεις, δε μου χαίρζεις ούτε μία στιγμή. Είμαι όντως τρελή;