Aσφυξία | Πράξια Αρέστη

 Παρατημένες θηλιές στην άκρη ενός δωμάτιου που ποτέ δε γνωρίσα.
Οι θηλιές που έβαλες σε μια αγάπη που ποτέ δεν άφησες ν' ανθίσει.

 Τις κρατάς δεν τις πετάς μήπως και ξαναγυρίσω, για να μου τις περάσεις ακόμη μια φορά. Για να περάσεις το χέρι σου σφιχτά γύρω από το λαιμό μου και να μου πεις ακόμη μία φορά ακουπώντας τα χείλη σου στα δικά μου ότι ποτέ δε μ' αγάπησες. Για να μου κάνεις έρωτα και μετά να με φύγεις, αφήνοντας την ψυχή μου παράτημενη, να πεθαίνει από ασφυξία μακριά σου. Μακριά από την ανάσα που την πότισες μ' ένα σπάνιο νερό που πουθενά αλλού δε βρίσκω.

 Ασφυξία!
Να πνίγομαι κάθε μέρα μέσα σε όσα δεν μπορώ πια να σου πω και να σου εκφράσω.

 Να πνίγομαι μέσα στην ίδια μου την αγάπη για σένα και να μην μπορώ ποτέ να βγάλω τη θηλιά.

 Να πνίγομαι μέσα στη γλυκιά σου ανάμνηση και να μην μπορώ να βαδισώ στο παρόν.

 Να σε ψάχνω κι ας ξέρω ότι θα έλθεις μόνο και μόνο για να με μισήσεις λίγο ακόμα. Πόσο κοντά είναι τελικά το μίσος με την αγάπη. Εσύ μου το έμαθες αυτό. Πόσο κοντά είναι ο θάνατος με τη ζωή, ο έρωτας με τη μοναξιά. Τη μια ζεις, την άλλη πεθαίνεις ζωντανός.

 Θέλω ξανά το χέρι σου γύρω από το λαιμό μου γιατί τρέφομαι από τον χυδαίο τρόπο που με θέλεις. Δεν έμαθα άλλο τρόπο να μ' αγαπούν, παρά μόνο τον δικό σου.