Aνθίζει το χώμα | Κατερίνα Θεοδώρου

«και περνάν οι μέρες»

πόσο κλισέ ατάκα για να ξεκινήσεις να γράφεις

περνάν όμως σαν διάολος

και δεν μπορώ να χωνέψω πως πότε πια δε θα σε ξαναδώ

αν και σε βλέπω να περπατάς μες το σπίτι

πάνω κάτω πάνω κάτω πάνω κάτω

με ένα τσιγάρο στο χέρι να κρέμεται κι ένα ψαλίδι στ’ άλλο

φόβος

κι ανθίζει το χώμα

πως γίνεται να αγαπάς κάτι που δεν υπάρχει πια

τι θα πει «ν’αγαπάς»

ασθένεια προς θάνατον

εκείνη την ημέρα

τα λουλούδια ήταν ανθισμένα

κι ο ήλος φώναζε κι η θάλασσα φώναζε

κι εσύ δεν μπορούσες να μιλήσεις πια