Penelope | E.Ρ. Ρουσσάκης

ερχόσουν

όταν εγώ έφευγα

η πόλη του νόστου σου

κλειστή

κάποτε ονειρευόμασταν

για κόσμους ορθάνοιχτους

βαθυγάλαζους, ρωμαλέους

για παιδιά που γελούν

που παίζουν, που αμφισβητούν

κάποτε ονειρευόμασταν

τολμούσαμε να μην θεωρούμε

μιαν Ιθάκη δεδομένη

σπάσαμε τα πρώτα δεσμά μας

την πρώτη φορά που εσύ

έλειπες για δέκα χρόνια

και μετά για άλλα δέκα

κι άλλα δέκα

ώσπου στο τέλος δεν έμειναν δεσμά

και εγώ ήμουν στο βάθος γυναίκα

μα πάνω απ' όλα θεριό

τώρα που ήρθες

και εφησυχάστηκα

στη σιγουριά πως ήρθες

πες μου

που πήγαν όλοι εκείνοι

οι μεγάλοι, άφοβοι πόθοι

που κανένα τέλος

κανένας θάνατος

καμιά ματαίωση

δεν κλόνιζε;

έγιναν παιχνίδια

στα χέρια των παιδιών

και τα παιδιά δεν ονειρεύονται πια

πενθούν

έγιναν δάκρυα στα μάτια

εκείνων που έχασαν

το βλέμμα τους άδικα

έγιναν στάχτη

στα ερείπια όσων

θα αλλάζαμε

τώρα δεν κλαίω πια

τώρα δεν περιμένω

τώρα έχασα

την τελευταία μου ταυτότητα

εκείνη του να περιμένω κάτι

τώρα βαφτίζω την φυγή μου

τελευταία επανάσταση

αυτού του κόσμου

και φεύγω

όχι

δεν είμαι η Πηνελόπη.