Οι άνθρωποι πάντα αργούν | Σταμάτης Παρασκευάς

Κι οι άνθρωποι πάντα αργούν: φτάνουν καθυστερημένα στο ραντεβού στο συντριβάνι της πλατείας, στο παγκάκι, στο παρτέρι, στο περίπτερο και αργούν πάντα οι άνθρωποι χάνοντας το τρένο ή το λεωφορείο ή το ταξί που μόλις πέρασε. Κι οι άνθρωποι πάντα αργούν: εκμυστηρεύονται και ξομολογούνται, όταν πλέον είναι αργά και τότε τα λόγια ακούγονται περισσότερο σα συγγνώμη, παρά σαν ειλικρινή δήλωση. Συγγνώμη που άργησα να σου πω ότι είμαι ερωτευμένος μαζί σου ή συγγνώμη που πήγα με τον φίλο σου ή συγγνώμη που συγγνώμη για τη συγγνώμη. Κι οι άνθρωποι αργούν: κι αυτή η γενίκευση προκύπτει από το ότι όλοι μπορεί να βρεθούμε στη θέση του άλλου. Και ξέρεις τι μ' ενοχλεί πιο πολύ; Ότι όπως κατοχυρώνονται ζητήματα έμφυλης ταυτότητας ή φυλετικής κλπ, που δεν μπορώ ν' αυτοπροσδιοριστώ και να απεκδυθώ της ανθρώπινης ταυτότητάς μου, που πιότερο από τη θνητότητά μας ανυπόφορο πιο πολύ είναι το μη αναντικατάστατό μας, πιο πολύ ανυπόφορη είναι η ανταλλαξιμότητά μας. Κι οι άνθρωποι αργούν σε μέρες σταθερές και κλίματα ήπια και μοιάζουν με παραγινωμένα ροδάκινα ή με άστρα λίγο πριν την έκρηξη τη μεγάλη.