Νυχτολούλουδο | Έφη Αγγελοπούλου

  

Ανοιχτά τα παράθυρα και στο δωμάτιο στριμώχνονται όλοι οι ήχοι του δρόμου. Τα καλοκαίρια σταματάς να μένεις μόνος. Το σπίτι είναι γεμάτο. Άλλοι ήχοι σου χτυπούν το τζάμι το πρωί, άλλοι μπαίνουν στα κρυφά τη νύχτα. Το καλοκαίρι, μαθαίνεις για τους γείτονες ότι ακούνε μουσική. Ο απέναντι ακούει τον ίδιο σταθμό μ’ εσένα. Ο διπλανός, διαλέγει ό,τι δεν έχει διαφημίσεις. Ο από κάτω σου, χτυπάει και παλαμάκια. Οι καρέκλες στα μπαλκόνια τρίζουν. Στα τραπέζια χτυπιούνται τα ποτήρια. Τα πιάτα αδειάζουν, μα τα ζουμιά των φρούτων συνεχίζουν να μυρίζουν. Μουσικές, γδούποι, βήματα, ζωντάνια… Δεν είναι ακόμα βράδυ, τα λεπτά κρατάνε περισσότερο, έτσι γίνεται το καλοκαίρι. Η νύχτα σου ταιριάζει και το άγρια των άστρων μουσική, τραγουδιέται επιτέλους από τους πρωταγωνιστές του. Να πας στο θερινό της γειτονιάς, να κάτσεις στο πεζούλι μ’ ένα πλαστικό στο χέρι, να περπατήσεις μέχρι το μετρό, να διασχίσεις το πάρκο, να περπατήσεις στη μέση του δρόμου, να περιμένεις υπομονετικά τη βροχή. Ας ήταν όλα υπαίθρια, ας μας χτυπούσε ο ήλιος σα να μας χάιδευε όμως, ας μιλούσαν μόνο τα δέντρα, μόνο τα πουλιά, κανένα αυτοκίνητο, ας περπατούσαμε στις μύτες των ποδιών μας για να προσποιούμαστε τους αόρατους. Στην πλατεία το ραντεβού. Σε μια πλατεία μόνο μ’ ένα δέντρο. Εκεί στριμωχνόμαστε αλλά κάνουμε άκρη, φτάνουν κι άλλοι. Είσαι νυχτολούλουδο σε χαραμάδες σπιτιών και ψυχών, σε ώμους γυμνούς, σε μυαλά ξεκλείδωτα. Ξυπνάς από τα χαράματα, νιώθεις ένα χρέος. Κι όταν δεν το νιώθεις, μπορεί και να μην κοιμηθείς για μέρες γιατί όλα είναι εδώ. Καμιά φορά τίποτα δεν είναι, όλα είναι σ’ εκείνες τις χαραμάδες που παραλίγο να σε πνίξουν. Γλίστρησες στο τσακ, υποσχόμενο να μην ξαναγυρίσεις, μ’ αυτές σε περιμένουν. Κι εσύ ξυπνάς από τα χαράματα…

Πλημμύρα μυρωδιάς,

το νυχτολούλουδο ξεχείλισε.