Το χρώμα της τουλίπας | Μαριλένα Κολλάρου

Μια φορά κι έναν καιρό
ήταν κάτι Κυριακές,
που ακόμη και τα Σάββατα ζήλευαν...

Γίνονταν τα τραπέζια
στηρίγματα των σκέψεων
κι ο ζεστός καφές, πρώτη ανάσα, καθοριστική.
Ρουφώντας δηλώναμε παρόντες
σε ένα κόσμο που πίκριζε,
- κι ας τον παραγγέλναμε γλυκό
ή μέτριο -.
Ωριμάζαμε κι ονειρευόμασταν
με λιγότερη αφέλεια.

Εκείνες τις Κυριακές,
τίποτα δεν έτριζε.
Γνωρίζαμε ότι τα πόδια του τραπεζιού ήταν φαγωμένα, αδιαφορούσαμε.
Φορτώναμε με
κούπες, ποτηράκια, μπουκάλια
κουτάλια
και πανέμορφες κίτρινες τουλίπες.

Γνωρίζαμε
ότι το κιτρινο χρώμα τους
συμβόλιζε το μίσος,
αδιαφορούσαμε•
είχαμε τόση νιότη μέσα μας
που έφτανε
να μισήσουμε και να αγαπάμε
την ίδια στιγμή.

Άλλωστε δεν θα μπορούσαμε να κακιώσουμε
στην τουλίπα
εξαιτίας του κίτρινου χρώματος της
διότι ευθύς θα δικαιώναμε
όσους χρόνια τώρα μας κάκιωναν
δεισιδαιμονώντας εναντίων του χρώματος
και της βελούδινης υφής μας.

Κι έζησαν αυτοί καλά
κι εμείς καλύτερα.
Εμείς καλύτερα, διότι μισούσαμε
με την ίδια δύναμη που αγαπούσαμε
την ίδια τουλίπα, την ίδια κουβέντα,
την Κυριακή.

Κάτι Κυριακές γεμάτες αγάπη, καφέ κι ανθρώπους που κατά καιρούς μισούμε.
Κυριακές γεμάτες ήλιο και προσωρινή ανακωχή.