Παρουσίαση βιβλίου: Σε τι χρησιμεύουν οι άνθρωποι;

Να τεντώσουμε τις γλώσσες μας μέχρι την άκρη του ματιού.
Αν τα σώματα είναι παιδιά μικρών και ιδιότροπων θεών, τι άλλο θα μπορούσαν να’ ναι τα σώματα αν όχι εξίσου μικρά και ιδιότροπα; Και αν ο θεός μας έφτιαξε για να καθρεφτιστεί μέσα απ’ τα δικά μας μάτια, επόμενο είναι και μεις να ψάχνουμε μέσα απ’ τα μάτια των άλλων το δικό μας πρόσωπο.
Η εποχή μας και οι άνθρωποι της εγκαλούνται συχνά (από την ίδια την εποχή και τους ανθρώπους της) για το ναρκισσισμό που τους διέπει. Το αν έχουμε όντως αυτό το χαρακτηριστικό είτε στο dna μας είτε απλώς στη συμπεριφορά μας είναι δευτερεύον ζήτημα που επαφίεται στη φαντασία και στη συνείδηση του καθενός και της καθεμιάς μας. Το σημαντικό θα ήταν να αναρωτηθούμε: Τι ρόλο βαράει γενικά ο ανθρωπότυπος του ναρκίσσου; Και ακόμα: Μας χρησιμεύει σε κάτι, ώστε να τον οικειοποιηθούμε;

Ο νάρκισσος έχει δύο πλευρές. Η μία είναι αυτή της παράδοσης που τον θέλει να πνίγεται, να πεθαίνει τυφλωμένος απ’ τον έρωτα για τον εαυτό του. Η άλλη είναι η σημερινή, που τον θέλει ως φορέα της νιχιλιστικής ιδεολογίας και πράξης, πρόθυμο να υποτάξει τα πάντα για το δικό του ευδαιμονισμό, δηλαδή να υποτάξει οποιονδήποτε άλλο, οτιδήποτε άλλο για να απολαύσει καλύτερα τον εαυτό του.

Το βιβλίο ΣΕ ΤΙ ΧΡΗΣΙΜΕΥΟΥΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, εκφράζεται σε τρία μέρη:

ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ τοποθετείται σε μια παράλληλη ελληνική πραγματικότητα, όπου η Μοναρχία δεν καταργήθηκε ποτέ. Μια ασθένεια όμως του Βασιλιά κλονίζει το καθεστώς και δημιουργεί ρήγματα στο εσωτερικό του πολιτεύματος. Η μόνη λύση για τη σωτηρία του ίδιου και του καθεστώτος είναι η μεταμόσχευση του εγκεφάλου του σε κάποιον υπήκοο του. Έτσι, οι πρωταγωνιστές της ιστορίας θα βρεθούν να ταλαντεύονται μεταξύ ιδεολογίας και προσωπικών κινήτρων, χωρίς πάντα να μπορούν να τα ξεχωρίσουν. Παραμένει τελικώς αβέβαιο αν είναι τα θέλω των ηρώων που θα διαμορφώσουνε το μέλλον του κράτους ή οι απαιτήσεις της αντικειμενικής πραγματικότητας.

Η ποιητική συλλογή ΟΙ ΣΦΑΙΡΕΣ ΣΠΑΣΑΝΕ ΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ ξεκινάει έχοντας ως βάση το εγώ (γίνεται και αλλιώς;) αλλά ανοίγεται προς τα έξω, ζητώντας όχι να ενσωματώσει όποιον και ό,τι συναντά, αλλά να βρει μαζί του έναν κοινό τόπο, μια κοινή γλώσσα. Δεν πνίγεται και δεν πνίγει μέσα στον εαυτό της, μα αναζητάει ένα βίωμα στο οποίο να μπορούν να συμμετέχουν όλοι. Κι ίσως έτσι η ποίηση να λειτουργεί σα μια εξερεύνηση του εαυτού και της πραγματικότητας που βιώνει ως σύμπαν, στο οποίο κανένα κομμάτι όσο σημαντικό και αν είναι για το συνολικό σύστημα, δεν ταυτίζεται με το σύστημα το ίδιο.

Το ΣΝΦ-11 είναι η ιστορία ενός ή περισσοτέρων ανθρώπων και της ζωής τους σε έναν νέο, (όχι απαραίτητα) μακρινό κόσμο που, μετά από μια μεγάλη καταστροφή βρίσκεται επιτέλους σε αρμονία, χωρίς εσωτερικές συγκρούσεις. Εκείνοι προσπαθούν να βρουν κάτι που να αξίζει να πεθάνουν, ή έστω να ζήσουν για αυτό. Νάρκισσοι σε μελαγχολία που αδυνατούν, τόσο σε καιρούς πολέμου, όσο και ειρήνης, να αφιερωθούν σε κάτι που τους ξεπερνάει, σε κάτι μεγαλύτερο από αυτούς. Είναι ακόμα μια συζήτηση για την αισθητική, το ρόλο της στις ανθρώπινες σχέσεις και τη δυνατότητα της να πυροδοτήσει τόσο προσωπικές τραγωδίες όσο και μεγάλα κοινωνικά γεγονότα. Ή και τα δύο μαζί.

Ενάντια σε αυτόν τον τύπο ανθρώπου έχουν ενωθεί όλες οι παλιές και νέες δυνάμεις του κόσμου. Ποτέ άλλοτε δεν είχαμε τόσες διακηρύξεις υπέρ της αυτοθυσίας, υπέρ του συλλογικού πνεύματος, υπέρ της ανάγκης να αγωνιστείς, να θυσιαστείς, να είσαι κάτι παραπάνω απ’ τον εαυτό σου ή μάλλον κάτι πέρα απ’ τον εαυτό σου. Είναι όμως αυτοί οι κήρυκες ενός φανταστικού συλλογικού ειλικρινείς; Ή σκοπεύουν (πολύ πιο πιθανό) να θυσιάσουν τους ναρκισσισμούς των άλλων ανθρώπων, στην τέχνη, στην πολιτική, στη ζωή προς όφελος του δικού τους, προς όφελος του ναρκισσισμού τον οποίον εκπροσωπούν;

Αν λοιπόν το κήρυγμα, η πρόταση να σκεφτείς κάτι παραπάνω, κάτι πέρα απ’ τον εαυτό σου δε μπορεί παρά να καταλήξει σε ένα σφαγείο, όπου ο πρώτος που γίνεται κιμάς είσαι εσύ ο ίδιος, εσύ η ίδια, τότε ποια είναι η σωστή απάντηση σε ένα τέτοιο αίτημα; Ίσως μπορούμε, ίσως πρέπει να σκεφτούμε τον νάρκισσο πλήρως εναρμονισμένο με το ενδιαφέρον για τους Άλλους. Ίσως η άρνηση να θυσιαστείς για κάποιους, για κάτι, όχι τόσο για λόγους ιδεολογίας αλλά γιατί επιθυμείς απλά να ζήσεις εσύ για τον εαυτό σου, να είναι η αρχή ενός κόσμου που δε θα χρειάζεται θυσίες, που κάθε μεμονωμένος άνθρωπος θα έχει αξία.

Αν απαρνηθούμε λοιπόν τελείως το ενδεχόμενο οι υπόλοιποι άνθρωποι να είναι κάτι που απλώς χρησιμεύει στα σχέδια μας, μικρά ή μεγάλα, αν σκεφτούμε τους άλλους ανθρώπους ως πλάσματα σαν και εμάς που ταλαντεύονται διαρκώς μεταξύ κοινωνιοπάθειας και ενσυναίσθησης τότε φτάνουμε στο ερώτημα σε τι μπορούν να μας χρησιμεύσουν όλα αυτά, τα υπερβολικά όμοια με εμάς για να μας είναι οικεία, πλάσματα. Αν απαλλαγείς απ’ την ιδεολογία της αυτοθυσίας, αλλά και της θυσίας του Άλλου, σε τι άραγε μπορούν να σου χρησιμεύσουν οι άνθρωποι;

Η παρουσίαση θα γίνει την Παρασκευή 11/05 στην Εργατική Λέσχη Νέας Ιωνίας στις 21:00.