Μην εξηγείς | Σταμάτης Παρασκευάς

Μην εξηγείς, δε χρειάζεται.

Δε χρειάζεται να μάθω. Δε χρειάζεται να θυμηθείς. Δεν απαιτείται τίποτε. Μόνο που γύρισες φτάνει. Δεν πιστεύω να περίμενες να σε ρωτήσω τι και πώς. Ούτε να σε καλωσορίσω. Έτσι όπως μπήκες άλλωστε, έμοιασε σχεδόν δεδομένο, σαν ανάσα που δεν την εξηγείς ή σαν το φεγγάρι που φωτίζει στις αμυχές ανάμεσα στα παντζούρια, στις τρίλιες του δέρματος και δε σε πήρα χαμπάρι. Ξέρεις, είμαστε ένας ολάκερα νέος μύθος αναμονής και νοσταλγίας και δε θα επιστρατεύσω ούτε την Πηνελόπη, ούτε την Ηλέκτρα, ούτε τον Γκοντώ, μήτε άλλους μύθους. Είμαστε από μόνοι μας αρκετοί. Μη μου εξηγήσεις, δε χρειάζεται. Τι να μάθω; Και πόσο να αντέξω πράματα που δεν έμαθα να αντέχω από καιρό, μόνο και μόνο για να φανεί πως σε ήθελα πίσω πάση θυσία. Δεν σε ήθελα. Δεν ήθελα. Έπαψα να επιθυμώ. Έπαψα να περιμένω. Έπαψα να νοσταλγώ. Πάψε να εξηγείς. Τόσην ώρα μιλάς και μέσα μου κάνω έναν απέραντο μονόλογο. Είμαι ήρεμος. Δεν έχω θυμό, κάθε συναίσθημα απαιτεί μνήμη και αναμονή και τουλάχιστον εγώ έπαψα να περιμένω. Δε σου επιτίθεμαι, μην εξηγείς. Κάθισε. Να, θα σου βάλω να φας πριν το ζητήσεις, να πιεις, να κάνεις ένα ντουζ & ας μην τα κάνεις. Μη μου εξηγήσεις γιατί δεν πεινάς ή δεν νυστάζεις. Τσιμπάω λίγο από το φαγητό από το ψυγείο. Ένα τσιγάρο φωτίζει σαν φάρος το στόμα μου. Το στόμα μου που πήρες όσο έλειπες. Θα ήταν λοιπόν σκληρό κατάμουτρά μου να μιλάς για όσα δε μπόρεσα τόσο καιρό εκούσια να σιωπήσω.