Πρώτη Μαϊου | Μαρίνα Καρτελιά

΄Ενα κελί, τρία επί τρία. Για τη σκέψη, για την έκφραση, για τη λεφτεριά. ΄Ενα περιστέρι που ψυχορραγούσε φυλακισμένο, που μάτωνε για να έχει το δίκιο του. Ν΄αρθρώσει τη φωνή του. Να μπορεί να σηκώνει τ΄ανάστημά του στ΄αφεντικά, που διαφέντευαν το βιος, το κορμί και την ψυχή του.


Το χειρότερο ήταν πως θέλησαν να φυλακίσουν το πνεύμα. Να φιμώσουν για πάντα τη φωνή του, που ήθελε να βγαίνει λεύτερη, δυνατή, αξιοπρεπής. Να ζητά ψωμί, παιδεία, ελευθερία.


Να ζητά ουρανό. Μια ξέγνοιαστη μέρα στον ήλιο. Το δικαίωμα στη ζωή πέρα απ΄τη δουλειά. Μόλις όμως σήκωνε κεφάλι, ο δυνατός τον χτύπαγε με τη μπότα του και του έσπαγε το μάγουλο. Μάτωναν οι παρειές και ένιωθε την ψυχή του να σβήνει.


Μα κάπου μέσα του τρεμόσβηνε κάτι. Μια μικρή ανάσα, μια σπίθα. Που έγινε φλόγα. Κραυγή και δικαίωμα. Που έγινε αγώνας και νίκησε και βγήκε πάνω. Και θ΄αντρειεύει όσο θεριεύει το κουράγιο των λαών. Και θα ζυμώνεται όσο καμουφλάρεται για δημοκρατία η επικράτηση των ισχυρών.


Θα βρίσκει τρόπο πάντα η έκφραση. Θα βρίσκει το δρόμο της η αλήθεια. Θα βρίσκει διέξοδο η ελεύθερη γνώμη πίσω από κλειστά παράθυρα, σιωπή και τρομαγμένους ψιθύρους.


Θα σηκώνεται σα βουβό κλάμα στην αρχή κι ύστερα θα το σκάει απ΄τις γρίλιες, θα πετάει στον αέρα και θα φτιάχνει δυνατά, καθαρά, αγέρωχα, σα νιότη ανοιξιάτικη, το πιο ελπιδοφόρο σύνθημα, το πιο λυρικό εμβατήριο, τον πιο δοξαστικό παιάνα.


Και θα φωνάζει τ΄όνομα της Λευτεριάς, όσο κι αν προσπαθούν οι "ισχυροί" του πλανήτη να κάνουν τους λαούς να το ξεχάσουν.