Κάποτε | Κάλλια Βαβουλιώτη

Κάποτε αναγκάζεσαι να φύγεις

γιατί η καρδιά σου σπάει τόσο πολύ

που ξέρεις πως ποτέ δεν θα ξανακολλήσει

και μπλέκεσαι σε ψευδαισθήσεις

που θαρρείς άλλους ανθρώπους για γιατρούς

Κάποτε αναγκάζεσαι να φύγεις

γιατί φοβάσαι πως η καρδιά σου χάλασε

και δεν νιώθει πια κι ούτε θα ξανανιώσει

όπως ένιωθε γιατί η λειτουργία έχει να κάνει

με την χρήση

κι άπαξ και γίνει κατάχρηση

έρχεται το τέλος

Κάποτε αναγκάζεσαι να φύγεις

και σε φαύλο κύκλο με την χρονικότητα

των ρημάτων που ακολουθούν

πληγώνεσαι και πληγώνεις

και αν και θες να ζητήσεις συγνώμη

δεν το κάνεις ποτέ

γιατί πάντα φοράς στο στήθος

την αμφιβολία λουκέτο

Και ζει ο καθένας σε μία αοριστία

ενταγμένη στα μερόνυχτα

με τα ερωτηματικά του

δίχως κορμί ή  αγάπη

μοναχός

με τις ελλείψεις του

Κάποτε αναγκάζεσαι να φύγεις

γιατί έτσι έμαθες

και πάντα θα φεύγεις

γιατί δεν αντέχεις

το ίδιο το πετσί σου

το ρημαγμένο σου μυαλό

και την χαωμένη σου σκέψη

Κάποτε ή μάλλον πάντα θα φεύγεις,

για να μη φύγουν οι άλλοι

κι αυτή η φιλοσοφία θα σου γίνει

δεύτερη σάρκα

και πρώτη σκέψη

και κυρίως μοίρα μέτοικου

από τόπους

ανθρώπους

και ό,τι άλλο μπορεί να σε πνίξει.

Και πάντα όσο θα φεύγεις

θα πονάς, μα

θα πιστεύεις πιο πολύ

πως δεν υπάρχει γιατρός

με ανθρώπινη υπόσταση

ζεστά χέρια, αφράτο κορμί

και έρωτας και πάθος

ή λαγνεία

μα μόνη γιατρειά

και θρησκεία

της ίδιας της ζωής

η Τέχνη