Είναι ώρα να κοιτάξουμε δίπλα μας.Δεν έχουμε μάθει,βέβαια,να μιλάμε βλέποντας τον πόνο του διπλανού,μοναχά όταν πονέσουμε οι ίδιοι ανοίγουμε το στόμα.
Αλλά τώρα χρειάζεται μια ματιά στην Ανατολή:
Πόσος πόνος χωράει σε λίγα εικοσιτετράωρα;
Πόσα δακρυσμένα μάτια θ'αφήσουν πίσω τους;
Πόσα παιδιά φοβούνται πλέον να κοιτάξουν τον ουρανό;
Θεατές,εμείς,σ'ένα έργο γνώριμο.Το συνηθίσαμε πια και δεν μας τρομάζει.
Η δυστυχία σ'έναν τόπο λίγα χιλιόμετρα μακριά μας έχει αποκτήσει ένα πρόσωπο που το ξέρουμε,το έχουμε ξαναδεί.
Αυτοί που κρύβουν τον ήλιο από τόσους ανθρώπους είναι το τέρας μέσα μας.Δεν το σκοτώσαμε,έμεινε εκεί να μεγαλώνει.
Και τώρα τι κάνουμε;
(Μια αθώα,περαστική ματιά στον καθρέφτη για να πείσουμε τους εαυτούς μας πως δεν φταίνε)
Τα παιδιά που πεθαίνουν εκεί είναι τ'αδέρφια μας,τα παιδιά μας,οι φίλοι μας.
Οι γονείς που πεθαίνουν είναι οι γονείς μας.
Η μητέρες που κλαίνε είναι οι δικές μας μητέρες.Τις ακούς να πενθούν πίσω απ'τα κλειστά παράθυρα.
"Καληνύχτα Κεμάλ,αυτός ο κόσμος δεν(;) θ'αλλάξει ποτέ(;)..."
Καληνύχτα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου