Υψηλός Αιματοκρίτης | Γεωργία Τρούλη

Το στόμα του πατέρα μου μπορεί να μας καταπιεί όλους.

Έχει μυθική καταγωγή

Όταν γελά, νευριάζει ή ειρωνεύεται παίρνει πάντα το ίδιο σχήμα

Νομίζω το κληρονόμησα.

Το χέρι της μητέρας μου μπορεί να μας πνίξει κύτταρο κύτταρο

Έχει ευκαρυωτική καταγωγή

Όταν ακούει μουσική το δωμάτιο γίνεται υγρό και αιωρείται

Νομίζω την κληρονόμησα

Τα μάτια του αδερφού μου αλλά κυρίως τα αυτιά μπορούν να φτιάξουν

από σάπια υλικά- παιχνίδια. Έπειτα τα χαρίζει χωρίς περιτύλιγμα.

Νομίζω με μιμήθηκε.

-Όταν κάνει πολύ θόρυβο καταλαβαίνεις πως κάποιος του στέρησε χρόνο

Και αφή-

Το σώμα του γιου μου έχει πάντα έναν τονισμό μεγαλύτερο.

Όλα τα μέλη τα συνθέτει απότομα και με ένταση . Το κεφάλι του ένα συνεχές καρουζέλ.

Όταν με κοιτάει στα μάτια καταλαβαίνω τι θα πει μεγάλο νιώσιμο σε μικρό εμβαδό.

Νομίζω κάπως του μεταγγίστηκε

Η κόρη μου αφήνεται εύκολα σε έναν ύπνο που μοιάζει ατάραχο

Όταν μου ζητάει μελάνη, διαρκώς ξέρω πως η ροή της είναι οικεία

Νομίζω την αγαπάμε μαζί.

Ξέρω- θα κληρονομήσει μυρωδιά και σκληρότητα

Όταν συναντιόμαστε όλοι μαζί στο διάδρομο ή σε κάποιο στικάκι φωτογραφιών

Ξέρουμε ο ένας για τον άλλον τα πάντα

Όταν τρώμε, εγώ κρύβομαι κάτω από το τραπέζι και τους δένω όλους

Με μακαρόνια. Περίτεχνα χωρίς τίποτα

να καταλάβουν .Όταν σηκώνονται διαλύεται το πλέγμα, το πατάνε, λένε "μάλλον κάποιος

Θα έφαγε άτσαλα"

Δεν με ενοχλεί γιατί ό,τι έχει σημασία παράγεται σαν μια διαρκής ροή σημασίας

Δεν αιχμαλωτίζεται

Έπειτα με φιλούν ένας- ένας

Φεύγουν και μου λένε περιπαικτικά

"Ξέρουμε τι καπνό φουμάρεις"

Κι εγώ τους απαντώ

"Ξέρω καλά τι σόι είστε"

Φεύγουν ήρεμοι

Τους κληρονομώ κάθε μέρα

Τους στέλνω μια ευχή από τα σωθικά μου

Επιστρέφουν μετά από χρόνια