Το γράμμα | Γωγώ Λιανού

                                   

Που σ' έφτασα γιε μου;

 Και το 'χα σ' Εκείνον ορκιστεί πως δεν θα σε χαλάσω.

 Πως θα σου φτιάξω κόσμο όμορφο, 

να χαίρεσαι στο πέρασμα των εποχών. 

Να μη δακρύζει. 

Μα ήρθε και πήρε η χειμωνιά απότομη παράταση.

 Και χάθηκες σε παύσεις τρισδιάστατες κι ανώνυμες. 

Μα δε σε λέω φταίχτη κι ούτε πονηρό.

 Που σ' έφτασαν γιε μου; 

Κι έχεις ακόμη δρόμο. 

Δρόμο δύσκολο, δυσανάλογο, δύσκαμπτο, τραχύ.

 Κρεμάστηκες μου 'παν χθες βράδυ στο κελί.

 Μα εγω δεν τους πιστεύω. 

Θα 'ρθω την παραπάνω βδομάδα να σε δω. 

Θα περάσω πρώτα ν' ανάψω το καντήλι του πατέρα σου.

 Τον ξέχασα τον κακόμοιρο μ' αυτά και μ' αυτά. 

Μην υποκύψεις ακόμη. 

 Υ.Γ: Τώρα που λείπεις δε φτιάχνω φαγητό.

 Πού κουράγιο να φάω μόνη;