Άτιμη που είναι η μνήμη. Άδικη, περισσότερο όταν θες να ξεχάσεις και δε σε αφήνει. Όταν θα ήθελες απλά να πατήσεις ένα διακόπτη και να σβήσεις επιλεκτικά όλες εκείνες τις αναμνήσεις που προκαλούν ακόμη πόνο και πισωγυρίσματα, και δεν μπορείς.
Θυμάμαι ακόμη την πρώτη φορά που οι δυο μας βγήκαμε για φαγητό. Πέρασε καιρός από τότε, εσύ σίγουρα έχεις ξεχάσει, όμως, εμένα για κάποιο λόγο το μυαλό μου γυρνάει ακόμη εκεί, σ' εκείνο το μοναδικό δείπνο που είχαμε σαν φίλοι και τα είπαμε.
Πόσο θα ήθελα να αποδειχθούν όλοι οι φόβοι μου λάθος. Πόσο θα 'θελα να είχα άδικο για όλα όσα πρόβλεψα κοιτώντας σε, στα πανέμορφα μεγάλα σου μάτια. Σου κράτησα το χέρι και σου είπα: "αν προχωρήσουμε, θα με πληγώσεις. Κι αν με πληγώσεις δε θα μπορέσω να το ξεπεράσω ποτέ". Κι εσύ χαμογέλασες και μου είπες ότι ποτέ δεν πρόκειται να συμβεί αυτό. Κάπου έφταιξα κι εγώ. Που το άφησα να προχωρήσει ενώ γνώριζα ότι μπαίνω σε ένα λαβύρινθο που θα χανόμουν και δε θα έβρισκα ποτέ ξανά το δρόμο της επιστροφής. Ήθελα τόσο πολύ να το ζήσω κι ας ήταν ένα εφήμερο ψέμα. Δεν ξέρω αν εννοούσες έστω και μία λέξη από αυτές που μου είπες. Σήμερα σίγουρα ο έρωτας σου πέρασε. Μακάρι να ήμουν το ίδιο δυνατή.
Θυμάσαι; Σε ρωτούσα γιατί τώρα; γιατί εσύ; Κι εσύ συνέχιζες να μασάς αυτό το κομμάτι από πίτσα και ν' αγνοείς τους φόβους μου. Εσύ δεν ήξερες ίσως το μέλλον, εγώ το έβλεπα να περνάει από μπροστά μου σαν σύννεφο και το εξάτμισα. Δεν ήθελα τότε να ξέρω. Εγώ φταίω περισσότερο που τώρα πονάω. Εγώ που αγνόησα το ένστικτό μου. Εγώ που μπήκα σε ένα παιχνίδι όπου δεν μπορούσα να ακολουθήσω τους κανόνες.
Όμως, αν με ρωτήσεις αν μετανιώνω τώρα, θα σου πω "ποτέ". Όσο κι αν πονάει η απουσία σου, όσο κι με τρυπάνε σαν καρφιά τα σκληρά σου λόγια, όσο κι αν μου στέρησες ό,τι πιο πολύτιμο είχα για να είμαι ευτυχισμένη, "εμάς".
Στο είχα πει ότι θα με πληγώσεις και δεν άργησες να το κάνεις. Δεν φταις εσύ, δε φταίει κανείς γιατί αυτός ο δρόμος οδηγούσε στο πουθενά και το ξέραμε καλά. Γιατί δε φεύγει κανείς από κει που δεν αντέχει; Από πράγματα που δεν ελέγχει κι από καταστάσεις που τον πληγώνουν; Γιατί αυτό που είχαμε το λίγο ήταν τόσο πολύτιμο για μένα που όχι μόνο δε θα το άφηνα αλλά θα πάλευα και για να το κρατήσω. Ένας πόλεμος που έχασα εδώ και καιρό, όμως, δεν εγκατέλειψα ποτέ το πεδίο της μάχης. Έμεινα να κοιτάζω τα απομεινάρια της σάρκας μου που έβαψαν με αίμα το χώμα στο οποίο κάποτε με φίλησες.
Δε στα λέω αυτά για να σε διώξω, αν και πιο μακριά μου δεν ξέρω αν γίνεται να είσαι. Δε στα λέω ειρωνικά ούτε για να σου αποδείξω ότι είμαι η πιο έξυπνη της παρέας. Στα λέω γιατί με ενοχλεί που λες ότι δε θυμάσαι. Που όλα τα αρνιέσαι και τα ισοπεδώνεις. Ό,τι πιο πολύτιμο είχα να θυμάμαι, τις στιγμές μας, τις σκότωσες κι αυτές χωρίς δισταγμό στο πεδίο της μάχης κι απλά αποχώρησες.
Θέλω, όμως, να ξέρεις ότι κανείς τελικά δεν κατάφερε να με πληγώσει όσο εσύ. Ίσως γιατί κανέναν δεν εμπιστεύτηκα και δεν αγάπησα ποτέ τόσο. Τελικά, μάτια μου μας πληγώνουν μόνο όσοι θέλουμε να μας πληγώσουν. Όσοι αφήνουμε κι ας γνωρίζουμε ότι στο τέλος θα γίνουμε κομμάτια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου