Προδοσία | Πράξια Αρέστη

Και ίσως κάποιοι άνθρωποι να τελειώνουν έτσι όπως ακριβώς αρχίζουν. Με μια διαφωνία που δε λύθηκε ποτέ... με μια μυστική συμφωνία που κάποιος πρόδοσε.

Αυτό δεν είναι ο έρωτας μεταξύ δύο ανθρώπων; Μία άγραφη συμφωνία που υπογράφεται με τα μάτια, με το άγγιγμα, με το φιλί... Μία ιερή συμφωνία έλξης που κάποια στιγμή ο ένας από τους δύο, ίσως, χωρίς να θέλει να σπάζει.

Γιατί ο έρωτας χάνεται. Σβήνει από μέσα μας το ίδιο ξαφνικά όπως γεννιέται και τη στιγμή που το συνειδητοποιούμε τρομάζουμε περισσότερο απ' όσο όταν το νιώσαμε. Ο έρωτας έρχεται και φεύγει χωρίς να μπορούμε να τον ελέγξουμε. Είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού, ο κυρίαρχος του μυαλού μας. Δεν υπάρχουν πάντα γιατί και βαθυστόχαστοι λόγοι. Ο έρωτας όπως έρχεται, μπορεί και να φύγει και κανείς μπορεί να μη φταίει γι' αυτό. Και μένει τότε να κατοικεί σ' ένα σώμα χωρίς να έχει ανταπόκριση. Ανεκπλήρωτος, μοναχικός χωρίς να βρίσκει άνθρωπο άλλο για να κατοικήσει.

Σου κατέθεσα όλους τους φόβους μου, άνοιξα όλα τα φύλλα μου για να δεις πόσο βαθιά μπορεί να μπει το μαχαίρι σου αν με πληγώσεις. Σου είπα σ' αγαπώ μα ποτέ δε με πίστεψες. Επέλεξες συνειδητά το θάνατό μου. Μόλις τα μάτια μου κοίταξαν άλλου, μόλις το χέρι μου άφησε το δικό σου, τράβηξες σαν βέλη τα κοφτερά σου λόγια και με σκότωσες. Έγκλημα μίσους ή πάθους; Πράξη πανικού; Έπρεπε να σκοτώσεις εμένα για να σκοτώσεις την αγάπη μέσα σου. Τα δάκρυα στα μάτια μου δε σε συγκίνησαν. Δεν μπορούσα ν' αντιδράσω για να μη σε πληγώσω.

Πρόφτασα μόνο να πω μόνο μια λέξη "προδοσία" και το τελευταίο φως, έφερε για πάντα το σκοτάδι. Όμως, σε συγχώρησα. Βρήκα τη δύναμη μέσα από το νεκρό μου σώμα να ζω. Δεν το έμαθες ποτέ...