Ανείπωτες συγνώμες | Πράξια Αρέστη

Σα φαντάσματα σκοτωμένων γυναικών που περιπλανιούνται άσκοπα στη γη, μοιάζουν οι συγνώμες σου και με κατατρέχουν τα βράδια όταν σβήνω το φως για να κοιμηθώ. Έρχονται μία μία σε σειρά, με μαθηματική ακρίβεια στοιχειοθετημένες και μπαίνουν στο δωμάτιο θρηνώντας για τη ζωή που δεν έζησαν για το δίκιο τους που ποτέ δεν βρήκαν.

Σου ζήτησα επανειλημμένα μία συγνώμη για να νιώσω ότι έστω και μία φορά, ακόμη και στο τέλος, κατάφερανα νικήσω μια μάχη με τον εγωισμό σου. Με τον εγωισμό σου πάλευα τόσα χρόνια, όχι μαζί σου κι αυτός είναι άψυχος, άυλος και απρόβλεπτος. Καμία αγάπη, όσο δυνατή κι αν είναι δεν μπορεί να τα βάλει με τον εγωισμό. Το έμαθα με τον σκληρό τρόπο, γι' αυτό πλέον αποφεύγω τους ανθρώπους που μέσα τους κουβαλούν το δηλητήριό του. Δε θέλω πια να μάθω αν φταίνε ή όχι που τον έχουν μέσα τους, αν τους έβαλαν άλλοι ή τον κουβαλούν στο dna τους. Δε θέλω να σώσω κάνεναν που ίσως δεν σώζεται, που ίσως δε θέλει να σωθεί. Δεν έχω πια χρόνο να θεραπεύω εγωισμούς, γεμίζοντας την ψυχή μου πληγές.

Θέλω μόνο τις συγνώμες σου, αυτές που μου χρωστάς. Τις θέλω, για όλες τις φορές που άδικα με κατηγόρησες, με πλήγωσες και με εγκατέλειψες. Θέλω τη συγνώμη σου για κάθε φορά που επέστρεφες στη ζωή μου όταν μόλις κατάφερα να να μην σε ψάχνω, πια στο κινητό μόνο και μόνο για να ταΐσεις ακόμη λίγη δύναμη στο εγώ σου. Θέλω τη συγνώμη σου για τα χρόνια που χαράμισα με τον εγκέφαλό μου κολλημένο σε σένα. Για τους ανθρώπους που προσπέρασα γιατί δεν μπόρεσα να τους αγαπήσω και για άλλους τόσους στους οποίους δεν έδωσα καν σημασία. Βλέπεις για μένα ήσουν μόνο εσύ κι ας μην το πίστεψες ποτέ. Θέλω να πεις συγνώμη για τα όνειρα που μου φύτεψες στο μυαλό, για μας. Για όλες τις φορές που μου είπες ότι θα με πάρεις τηλέφωνο την επόμενη μέρα και δεν το έκανες ποτέ. Για τις φορές που αντί να μου μιλήσεις όταν κάτι σε ενοχλούσε, απομακρύνοσουν και δεν έδινες σημεία ζωής.

Λυπάμαι, αλλά μία συγνώμη δεν αρκεί. Αυτή τη μία φορά που τόλμησες να την ξεστομίσεις ίσως για να με ξεφορτωθείς, δεν μου ήταν ποτέ αρκετή γι' αυτό ακόμη δεν σ' έχω συγχωρέσει κι ούτε θα το κάνω ποτέ. Ίσως και να μην την εννοούσες όπως τόσα άλλα που μου είπες κι ύστερα πήρες πίσω.

Έλα, να πάρεις τα φαντάσματα των συγνώμων σου που με εκβιάζουν τις νύχτες ότι δε θα μ' αφήσουν ποτέ να προχωρήσω τη ζωή μου. Δε θέλω άλλους εφιάλτες όταν κλείνω τα μάτια, δε θέλω πια να νιώθω λίγη, δε θέλω να νιώθω ότι έκανα τα πάντα λάθος κι ότι φταίω γι' αυτά που αγαπώ κι εσύ μισούσες. Αν δεν σε συγχωρήσω πώς θα σβήσω το μίσος από μέσα μου; Το μίσος τρώει τους ανθρώπους μέσα και έξω. Τους αλλοιώνει. Τους κάνει εκδικητικούς και άσχημους. Δεν το θέλω αυτό το μίσος. Ζήτα μου συγνώμη για όλα αυτά που με ισοπέδωσαν και θα σου τη δώσω για να μπορέσω να σε σβήσω από μέσα μου. Αυτή τη φορά θα τα καταφέρω γιατί το θέλω. Θέλω να μην είσαι ούτε καν ανάμνηση. Θέλω να μην υπάρχεις. Να είναι σα να μην υπήρξες ποτέ.