Δίψα | Κάλλια Βαβουλιώτη

Γίναμε διαλλακτικά ρομπότ
αντέχουμε στους τοίχους της μιζέριας
προσαρμόσαμε την αναπνοή και την ομιλία μας
βελτιώσαμε το χαμόγελο μας
είμαστε πλέον αρεστοί
εκεί
η σκέψη απορρίφθηκε
γιατί η μέρα ξεκινά πολύ νωρίς
και το βράδυ τελειώνει πολύ αργά
υιοθετήσαμε περίτεχνους μηχανισμούς
για να ξεχνάμε
τίποτα υλικό, μονάχα χάσιμο
σπατάλη χρόνου βολεμένη σε μπουκάλι
σπατάλη ενέργειας συμπυκνωμένη
σε λεκτική κραιπάλη
ζωή χαώδης που βάζω σε στιχάκια
εκπνοές και έγνοιες που γεμίζουν τασάκια
Αποστάσεις που ενώνουν λέξεις
ένας ομφάλιος λώρος στον εγκέφαλο
και πως να ξεμπλέξεις
μια τραγωδία που δε χωράει
σε καμία Τέχνη

Κι εγώ πάντα να φεύγω
όσο η Δίψα με ποτίζει
Σαδομαζοχιστής Οδυσσέας
που ποθεί τον Ουρανό
την μέρα του πάντα αλλού
να Ξαναρχίζει
και προτιμά την περιπλάνηση
σαν Καταδίκη και θρησκεία
υπογράφοντας έτσι την προσωπική του
Ιστορία