Αν μείνεις | Έλλη Πράντζου

Θα σου κρατάω το χέρι
και θα σου μιλάω για σένα.
Για το “Εσένα” όπως μοιάζει
μέσα απ' τα μάτια μου.
Θα σε πηγαίνω βόλτες
σε μέρη που έχεις ήδη πάει
πριν φύγουμε γι' αλλού,
ώστε να δεις πώς ο έρωτας
τα κάνει να φαίνονται όλα αλλιώς.
Λες και μέχρι πριν γνωριστούμε
τούτες εδώ οι γειτονιές
δεν ήταν καν στον χάρτη.
Θα μυρίζουν αλλιώτικα κι οι νύχτες
όταν θα σ' εχω αγκαλιά.
Θα γεννούν τα σκοτάδια εικόνες.
Με τα κορμιά μας ενωμένα
σαν να μην υπήρχε χτες
πριν από εμάς.
Σαν να μην υπάρχει αύριο
χωρίς εμάς.
Θα σου μαθαίνω σκέψεις
όπως τις πλάθει ο κόσμος
του δικού μου μυαλού.
Κι εσύ θα καταλαβαίνεις όσα νιώθω
πιο πολύ κι από εμένα την ίδια.
Θα σε κοιτάω στα μάτια
και θα μουρμουρίζω θρασύδειλα
πόσο φοβάμαι
όταν παραδέχομαι συναίσθημα.
Κι αυτό θα είναι ο τρόπος μου
για να σου πω, ρε φίλε,
“σ' αγαπάω”.
Μη φοβηθείς τον τρομαγμένο μου εαυτό.
Είναι τρομακτικός, το ξέρω.
Αν μείνεις όμως τις στιγμές
που σε διώχνω για να μη φύγεις
θα μάθεις στο τέλος να μιλάς
τη γλώσσα της ψυχής μου.
Για σένα την έμαθα κι εγώ.
Αν μείνεις.
Αν με κρατήσεις.
Εσύ όπως σε έμαθες
μέσα από τα μάτια μου.
Εσύ όπως σε σύστησα εγώ στον εαυτό σου.
Εσύ ερωτευμένη
-δηλαδή
όπως στ' αλήθεια είσαι.
Αν μείνεις.